Σκότωσέ με, αγάπη μου, δεν έχω άλλο. Σκότωσέ με, εδώ, τώρα, όπως στο ζητάω.
Για να ζεις χρειάζεσαι ένα κίνητρο, μιαν ανάγκη κι έναν άνθρωπο. Πολλές φορές η ανάγκη κι ο άνθρωπος ταυτοσημαίνονται. Ωστόσο, αν δεν υπάρχουν και τα τρία μαζί, την ίδια στιγμή, η εξίσωση δε βγαίνει, τα νούμερα δεν τα καταφέρνουν. Ένα να λείπει, να χωλαίνει, να παίζει με τους γκρεμούς των ενδοιασμών, όλα σαν τους χοίρους της Διαθήκης, θα βουτήξουν στις αβύσσους της παραίτησης.
Σκότωσέ με, αγάπη μου! Κάνε αυτό που πρέπει για να πάω παρακάτω. Για να πάμε και οι δυο παρακάτω.
Κάν’ το, όπως το κάναμε για κάθε κίνητρο που θα μπορούσε να αλλάξει ετούτο το «ζην». Το ζην αναιτίως. Με πολέμους για οικονομικούς λόγους πάντα, με ήττες ταξικές, με ηθικούς ξεπεσμούς, με βιασμούς σωμάτων και ψυχών, με ποδοπάτημα κάθε αξιοπρέπειας, με πολιτικούς ευτελισμούς, με ψυχρή αντιστροφή της πραγματικότητας.
Κάν’ το όπως αφαιρέσαμε το κίνητρο σε παιδιά που δεν ήθελαν να μοιάσουν στους γονείς τους, σε δασκάλους που δεν ήθελαν να τελματώσουν, σε ποιητές που δεν ήθελαν να σιωπήσουν. Κάν’ το σαν και το πρωί να μην έχει ούτε έναν λόγο να ξυπνήσει η ανθρωπότητα, σαν και το βράδυ να μην υπάρξει κανείς πουθενά να κάνει μια προσευχή προσμένοντας έστω ένα κάτι. Κάν’ το σαν και στο τέλος του δρόμου να υπάρχει μόνο… το τέλος του δρόμου.
Σκότωσέ με αγάπη μου. Αλλά να είσαι κοντά. Να νιώσεις την ανάσα σου στο δέρμα μου.
Αυτό το δέρμα που τόσο έχει ταυτιστεί με τις άκρες σου. Τα δάχτυλά σου, τα χείλη σου, τα στήθη σου. Αυτό το δέρμα που χαλαρώνει στη θέρμη σου, που σκληραίνει στα παγωμένα σου. Πλησίασέ με τόσο που να ανατριχιάζω στην αίσθηση ότι ανάμεσά μας ίσα που χωράει λίγος άνεμος, ίσα που περνάει μιαν αχτίδα. Έλα και κόλλησε σχεδόν πάνω μου κάνοντας ακόμη μια φορά το στομάχι μου να σφιχτεί, τους σφυγμούς μου να σπάσουν, το μέτωπό μου να ιδρώσει. Φίλα με και γίνε το νερό μου, η δροσιά μου, η ανάγκη μου. Και σκότωσέ με.
Πες μου για αυτά που σου αρέσουν. Απλά γιατί κι εμένα αυτά αρέσουν. Πες μου για αυτά που θες να κάνεις. Απλά γιατί αυτά θέλω κι εγώ να κάνω. Πες μου για αυτούς που σε θυμώνουν για να θυμώσω, για αυτούς που σε κάνουν να χαμογελάς για να τους αγαπώ που σε κάνουν και χαμογελάς. Πες μου με πάθος για ζωάκια και θάλασσα και φύση και ό,τι τόσο σου αρέσει γιατί εκεί δίπλα, άνθρωπέ μου, συχνάζει και το δικό μου πάθος. Κάνε με την επιθυμία σου, διατήρησέ με επιθυμία σου, φύλαξέ με επιθυμία σου. Και σκότωσέ με.
Αγάπη μου, σκότωσέ με! Όσο κι αν το προσπαθούμε, όση ζωή κι αν είμαστε έτοιμοι να δώσουμε για αυτό, μπορεί τελικά και να μην αλλάξουμε τον κόσμο. Μπορεί τελικά να μην είναι ο δικός μας αιώνας αυτός που θα αλλάξει τον κόσμο.
*Οι Tindersticks κι ο κύριος Stuart Staples επιμένει εδώ και ώρες σε επανάληψη “Tue–Moi” από το τελευταίο άλμπουμ τους Distractions. Κι εγώ παρασύρομαι.
