Ήρθες.
Είχες το φυλλάδιο με τις οδηγίες στα χέρια σου. Αναλυτικά, ανά κεφάλαιο, ανά ήττα μου. Σελίδα και σελιδοδείκτης. Alert και αίματα. Φάροι και τσακίσματα. «Δίνει τις μάχες του», έλεγε, «αλλά τις χάνει όλες. Δεν είναι θέμα τακτικής, λιποψυχίας ή κατωτερότητας. Έτσι είναι», έλεγε. Με έβλεπες να δοκιμάζω τους γκρεμούς. Και τι έκανες; Έσκισες κάθε σελίδα του manual. Δεν χαμπάριασες να μπεις μαζί μου στην ουρά της βαθμολογίας. «Έχουμε ένα πρωτάθλημα να ανατρέψουμε», είπες. Μάζεψες τους ώμους και προχώρησες.
Ήρθες.
Ήξερες, το σώμα έχει ταβάνι. Εύκολα, δύσκολα, κατακτιέται. Έχει οροφή. Άγρια, ήρεμα, φτάνει στην ηδονή του. Το σώμα είναι πεπερασμένο. Κεφάλι-πόδια-χέρια στην έκτασή τους κι όλα τα ενδιάμεσα. Αυτό. Μια γη με φράχτη στην περίμετρό της. Μια θάλασσα με ακτή στο πέρας της. Ήξερες. Με φίλησες. Μπήκες στο σπίτι μου. Μπήκες στο μυαλό μου. Κι έγινε η μετακόμιση. Όλα σε κούτες, όλα διπλωμένα, όλα στις νέες θέσεις τους. Απ’ το σώμα στο μυαλό. Με τράβηξες. Εκεί με κατοίκησες. Εκεί σε κατοίκησα.
-Τι χρώμα έχουν οι νύχτες σου;
-Τι να ‘χουν; Νύχτες είναι. Σκοτάδι. Μαύρο ως εκεί που φτάνει η σκέψη. Μαύρο ως το πρωί.
«Αυτό το αλλάζουμε», είπες. «Θα αγοράζουμε φακούς από κάθε πλανόδιο που θα μας χαμογελάει. Θα ανάβουμε κεριά σε κάθε δωμάτιό μας. Θα σου πάρω ένα τηλεσκόπιο και θα το στήσουμε στην αυλή. Τα καλοκαίρια θα κάθομαι στη σκιά για να είναι άσπρο το δέρμα μου στα γυμνά μας βράδια». Και με έπεισες. Κι ήταν εύκολο τελικά. Άλλαξαν χρώμα οι νύχτες μου. Πήραν φως και το φως τις βάφτισε σε κίτρινο και κόκκινο και λευκό και ροζ. «Είδες;», είπες. «Έκπληξη! Όχι όμως και θαύμα. Μην υποτιμάμε έτσι τα ακατόρθωτα που θα ‘ρθουν».
Κι ύστερα έπιασες κι ασχολήθηκες με τις λεπτομέρειες. Τις σπασμένες γωνίες, τους ξεφτισμένους τοίχους, τις σκουριασμένες κλειδαριές. Τις γρατζουνιές στα χέρια μου, τα σκασμένα χείλη μου, τις καληνύχτες και την απόστασή τους απ’ τα φιλιά τριγύρω. Δε σου ξέφυγε τίποτα που να μην ήθελες. Δεν άφησες παρά όσα ήξεραν πώς να σταθούν στο νέο σκηνικό. Την ώχρα στο παλιό έπιπλο, τη σκόνη στα βιβλία, μερικές σιωπές, τις επιλεγμένες μοναξιές μου.
Και μου δόθηκες. Και σου δόθηκα.
-Πες μια αλήθεια!
-Αντέχω λίγο έρωτα ακόμα.
-Κι ένα ψέμα!
-Κι αν φύγεις πάλι θα αντέχω.
*Στην αλλαγή του Νοέμβρη, το τραγούδι της Ρίτας Αντωνοπούλου και του Νάσου Αρώνη συνομιλεί με ένα κείμενό μου που θέλει να είναι ερωτικό. Και μάλλον είναι.
