Δεν είναι εδώ μόνο, είναι παντού. Αυτό είναι το σύστημα που έχει φτιάξει η πατριαρχία στον πλανήτη στα 2024.
Δεν είναι εδώ μόνο αλλά εδώ είμαστε εμείς κι ό,τι γίνεται, γίνεται δίπλα μας, γίνεται στις δουλειές μας, γίνεται στα σχολεία μας, γίνεται στις βόλτες μας, γίνεται μέσα στα ίδια τα σπίτια μας. Δεν είναι εδώ μόνο αλλά το ότι είναι τόσο έντονα και εδώ είναι αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο. Δεν το ακούσαμε, δεν μας το είπαν: το ζήσαμε.
Το έζησε η Αγγελική, η Γαρυφαλλιά, η Καρολάιν, η Ελένη… Το έζησε προχτές και η Κυριακή. Το ζήσαμε ακούγοντας τα ουρλιαχτά της γειτόνισσας, βλέποντας τους μώλωπες της μάνας μας, αγκαλιάζοντας την έντρομη φίλη μας. Το ζούμε με όλες μας τις αισθήσεις παρότι οι γυναικοκτονίες είναι μόνο μία απ’ αυτές. Όλες οι υπόλοιπες μπορούν να μας δώσουν το άλλοθι, τη δικαιολογία της μη αμεσότητας. Όλες εκτός απ’ την αφή. Οι γυναικοκτονίες όμως είναι αφή. Αγγίζουμε τα «με χτυπάει», τα «με βιάζει», τα με «σκοτώνει». Γεμίζουν τρόμο και αίματα τα ακροδάχτυλά μας, γίνονται ένα κόκκινο που δε φεύγει με κανένα τρίψιμο, με κανένα πλύσιμο.
Σε τι πορεία έχουμε καταδικάσει τον μισό πληθυσμό του πλανήτη; Δεν έχει τέλος η διαδρομή τους, δεν έχουν τέλος τα ονόματα που βαδίζουν σε αυτή. Ένα μοναχικό βάδισμα, χιλιάδες μοναχικές παράλληλες πορείες. Ως τη γραμμή του τερματισμού. Της ζωής τους. Ως τη γραμμή του θανάτου τους.
Το περπάτημα αρχικά, το τρέξιμο στη συνέχεια του κοριτσιού προς το αστυνομικό τμήμα. Τον είχε δει. Να σωθεί. Μην τη χτυπήσει φοβόταν. Να σωθεί. Ένα περιπολικό ζητούσε. Το παρκαρισμένο εκεί δίπλα να ανοίξει την πόρτα και να την βάλει μέσα. Ασφάλεια ζητούσε. Ό,τι της είχαμε υποσχεθεί θεσμικά και ανεπίσημα ζητούσε: «καμία μόνη».
Αλλά την αφήσαμε μόνη. Και αυτή. Δολοφονήθηκε με μια άγνωστη φωνή στην άλλη άκρη μιας τηλεφωνικής γραμμής να της μιλάει ψυχρά, υπηρεσιακά, ειρωνικά: «Δεν είναι ταξί το περιπολικό.» Σίγουρα. Γιατί αν ήταν ταξί το κορίτσι θα ήταν μέσα κι ο δολοφόνος απ’ έξω. Αν ήταν ταξί θα την είχε πάει μακριά από την πισώπλατη λάμα. Ήταν όμως περιπολικό. Κι έμεινε παρκαρισμένο και κλειδωμένο. Όπως παρκαρισμένη και κλειδωμένη σε κάποια εσώτερη συλλογική ανασφάλειά μας μένει κι η μαζική, συγκροτημένη μας αντίδραση.
Γιατί δεν είναι μόνο εδώ. Είναι παντού. Είναι απ’ άκρη σε άκρη σε έναν πλανήτη που φωταγωγεί την αρρενωπότητά του. Που ακόμη κοκκινίζει στην ορθογραφία του τη λέξη γυναικοκτονία, που δεν την αναγνωρίζει, που αρνείται να παραδεχτεί ότι νοσεί χιλιετίες τώρα, που δέχεται οι κόρες του να μην επιστρέφουν όλες κάθε βράδυ σπίτι. Όχι, δεν μπορεί να βρεθεί λύση με λογική διαχείριση αυτής της οργής. Όχι. Πρέπει να ακουστεί η φωνή των δολοφονημένων κοριτσιών: «αφού δεν γυρίσαμε, κάψτε τον πλανήτη».
Υγ. Ο Σπύρος Γραμμένος έγραψε το πιο δυνατό τραγούδι της εποχής μας. Αυτό που στην όμορφη πολιτισμένη κοινωνία ενός άλλου πλανήτη δεν έχει λόγο ύπαρξης αλλά εδώ, τη δική μας κοινωνία, την ορίζει.
