Τον Βαγγέλη Παπαθανασίου δεν τον χαρακτήρισε ποτέ η επικαιρότητα – ούτε χαρακτηρίστηκε ο ίδιος από τα events. (Μας) έδινε μουσική που υπερέβαινε τον χώρο και τον χρόνο – έμοιαζε να παίζει αεικίνητα στιγμιότυπα και εικόνες της φύσης. Όχι απλώς, λιβάδια, λουλούδια, θάλασσες αλλά όλο το σύμπαν, εσώτερο και εξώτερο. Γι’ αυτό η μουσική του δεν αξιολογείται, οι δίσκοι του δεν κατατάσσονται – απλώς, αν την παρακολουθούσες προσεκτικά, υπήρχε πιθανότητα να γνωρίσεις και να μάθεις κάτι από τα μυστικά του κόσμου.
Φυσικά, μπορείς να την διαχωρίσεις στις λεπτομέρειές της σε σχέση με τον χρόνο. Είναι η ελαφρώς gtroovy jazz του (πολύ) παλιού του γκρουπ– που ακούμε στα “5.000 ψέμματα”– υπάρχει το κλασικό beat rock ή garage της Φόρμιγγος και η κορύφωσή της με το Παιδί (και ουχί τα παιδιά) της Αφροδίτης – μια και το Aphrodite’s Child παραπέμπει ευθέως στον Έρωτα. Το “666” είναι αναμφιβόλως ένα ορόσημο γιατί μας ανοίγει τις πύλες στις προσωπικές φιλοσοφικές αναζητήσεις του Βαγγέλη και είναι η πρώτη μας είσοδος στον κόσμο του. Γιατί όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου φτιάχνει τον δικό του κόσμο και εκεί πλέον δημιουργεί. Αφήνει την νεανική του μουσική παρέα – δεν θα μπορούσε να είναι πια μέλος γκρουπ, δεν θέλει την θέση του Rick Wakeman στους Yes, προχωρεί σε ύψη και βάθη μόνος του, διερμηνεύοντας την Μουσική που θεωρεί ότι υπάρχει ανεξάρτητα από όλα και όλους, ως Συμπαντική Αρμονία.
Βαγγέλης Παπαθανασίου
Τα “L’apocalypse des animaux”, “Earth”, “La fete sauvage”, “Albedo 0.39”, “Beaubourg”, “Spiral”, “The Dragon”, ακόμα και οι πιο “ευδιάκριτες” “Ωδές” ή το “Chariots of Fire”, το κορυφαίο “Blade Runner”, οι “Ραψωδίες”, ο “El Greco” κι ο “Καβάφης”, η υπερκόσμια “Μυθωδία”, ο “Αλέξανδρος”, η “Ιθάκη” με τον Sean Connery και όλα τα άλλα ως το πιο πρόσφατο “Juno to Jupiter” δεν είναι πράγματα που μπορούν να τοποθετηθούν γραμμικά αλλά, μάλλον τα βλέπουμε να αιωρούνται γύρω μας και να μας φωτίζουν σαν άστρα κάθε στιγμή.
Θυμάμαι όταν πρωτοήρθε στο “Ρόδον” ο Tito Puente, μάλλον το 1987 ή το 1988, και καθώς ήταν έτοιμος να κλείσει το εκρηκτικό του σόου, μας είπε πως θα φώναζε στη σκηνή τον φίλο του, τον Βαγγέλη (όχι Vangelis!) πράγμα που έγινε και ανέβηκε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου με τη χαρά μικρού παιδιού, έκατσε στο πιάνο, του έδειξε ο πιανίστας του γκρουπ τις δυο latin chords που χρειάζονταν και ολοκληρώθηκε έτσι το γλέντι όλων μας.
Σ’ εμάς, τους προχωρημένους τζαζόφιλους, αρέσει να σκεφτόμαστε τον Sun Ra σαν αναπόσπαστο στοιχείο του σύμπαντος – όμως, με λιγότερο φολκλόρ και περισσότερη επιστημοσύνη μια τέτοια θέση ταιριάζει στον πάντα δικό μας Vangelis (τώρα το γράφω έτσι)…
Ευχαριστούμε τον Πέτρο Παράσχη για την παραχώρηση των φωτογραφιών.
