Ενοχικά να την ξεκινήσουμε ετούτη την κουβέντα. Να πούμε και να συμφωνήσουμε ότι φταίμε. Ότι κάτι κάναμε, που δεν το θυμόμαστε ίσως, κάτι κακό, κάτι που μας κυνηγάει χρόνια, κάτι που μας έχει διαλύσει, που νομίζουμε όπου και να πάμε θα έχουμε μια ζωή κατεστραμμένη εξαιτίας του. Να μην κάνουμε πίσω με δεύτερες σκέψεις, με ενδοιασμούς ενδεχόμενης αθωότητας, να μην λιγοψυχήσουμε μπρος στη δίκη, μπρος στις αποδείξεις, μπρος στην ετυμηγορία. Να το φτάσουμε ως το τέλος. Φταίμε να λέμε. Είμαστε εδώ, τώρα, έτσι, γιατί φταίμε.
Και μετά, να πάμε στο επόμενο βήμα. Μετά να πάμε στο παρακάτω και να το σώσουμε. Να κάνουμε την ανατροπή εκεί, λίγο πριν το 90΄. Λίγο πριν λήξει εις βάρος μας αυτό το παιχνίδι, αυτή η ζωή. Εκεί, με μια κίνηση κόντρα ρόλο σε καθετί που έχουμε κάνει ως τώρα, μια κίνηση κόντρα ρόλο στο προφίλ που χτενίζουμε κάθε πρωί στον καθρέφτη, να τα αλλάξουμε όλα.
Να αγαπήσουμε! Επιλέξτε τι, ποιον. Δεν έχει σημασία, δεν οφείλουμε την ομοιομορφία σε αυτό. Αλλά να αγαπήσουμε. Άδολα. Βαθιά. Όπως λένε, τότε το μαύρο φως αλλάζει χρώμα. Το μαύρο που βλέπουν σε εμάς οι άλλοι. Γιατί, εμείς το ξέρουμε χρόνια, τα νερά που ταξιδεύουμε όσο σκοτεινά κι αν μοιάζουν έχουνε χρώματα.
Ετούτο το βήμα δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο όχι μόνο να το κάνουμε αλλά και να το υποστηρίξουμε. Να το περπατήσουμε από εκεί κι έπειτα. Στα πόσα φίδια που θα συναντήσουμε θα κρατήσουμε την ψυχραιμία μας; Στο πόσο σύρσιμο πλάι τους δε θα τσιμπηθούμε; Ως τώρα, είχαμε άλλο τρόπο. Οπισθοχωρούσαμε, κάναμε κύκλους κι αποφεύγαμε να πάμε παρακάτω. Τώρα, τώρα που λέμε να τα αλλάξουμε όλα, τώρα είμαστε σίγουροι ότι θα το καταφέρουμε;
Όχι. Βιάζομαι να απαντήσω, αλλά τέτοιες βεβαιότητες πια δεν υπάρχουν. Κι αν στο Boundy λένε αντέχουν, αν οι αποστάσεις, η άπνοια, το κακό φαγητό, ο ήλιος, η τρικυμία, η κακή διαχείριση, η τρέλα είναι όλα προσπελάσιμα, εμείς δεν είμαστε σε αυτό το κατάστρωμα. Ταξιδέψαμε έτσι για καιρό, τα καταφέραμε επιβιώνοντας έτσι για καιρό, μα τώρα άλλες οι θάλασσές μας, άλλα τα καράβια μας κι άλλες οι ακτές μας. Τώρα, όχι στους νέους τόπους, όχι στο Νότιο Ειρηνικό αλλά στις οικείες θάλασσες, στις γνωστές ακτές θα κριθούμε. Την ανταρσία μας θα την κάνουμε απέναντι στην ιδέα της ίδιας της επιβίωσης. Αυτή από μόνη της πια δεν αρκεί. Τα είπαμε: είμαστε στο επόμενο βήμα. Στο να κερδίσουμε και την ηρεμία μας.
Δε θέλει πολλές φορές το ίδιο ερώτημα. Κι ο Παύλος στο τραγούδι, 25 σχεδόν χρόνια μετά, μάλλον κι ο ίδιος το ξέρει: η γαλήνη έχει διπλή συνεπαγωγή με την αγάπη. Το ένα είναι το άλλο και αντίστροφα. Μπροστά μας είναι τα μεγάλα φεγγάρια του Ιουνίου. Ας τα ψάξουμε κι ας επιβεβαιώσουμε τις απαντήσεις μας.
*Το κείμενο ταξίδεψε με το Boundy παίρνοντας ιδέες από το «Καράβι» των Ξύλινων Σπαθιών.
