Τη Φουρέιρα την ξέρουμε. Την Έλενα Παπαρίζου επίσης. Και την Μαρίνα Σάττι την γνωρίζουμε. H Marseaux σας λέει κάτι;
Τη γνωρίζετε ή όχι, η Marseaux είναι το κορίτσι που επέλεξε το Spotify ως ambassador Ελλάδας και Κύπρου για τον μήνα Οκτώβριο στην global καμπάνια του «Equal», μαζί με άλλες 35 νέες ανερχόμενες τραγουδίστριες από όλο τον κόσμο. Από τα τέλη του Απρίλη του 21, οπότε ξεκίνησε η καμπάνια, έχουν αναδειχτεί διάφορα δικά μας γυναικεία ονόματα με πρώτη και καλύτερη τη Φουρέιρα (ακολούθησαν οι: Παπαρίζου, Τσαγκρινού, Ζόζεφιν, Μαρίνα Σάττι). Η εν λόγω καμπάνια σκοπό έχει να δώσει βήμα σε νεότερες γυναίκες καλλιτέχνιδες, μια που (όπως είναι γνωστό) το νέο digital περιβάλλον της μουσικής, όσο δημοκρατικό και ανοικτό μοιάζει σε πρώτη ανάγνωση, τόσο χαοτικό και τελικά ανισοβαρές είναι, ως προς την αναγνωρισιμότητα και τις ευκαιρίες που παρέχει σε μικρούς καλλιτέχνες, και newcomers.
Η Marseaux σκίζει αλλά εμείς δεν την ξέρουμε. Όπως δε μάθαμε ποτέ για τα έργα και τις ημέρες του Mad Clip, παρά μόνο για την μοιραία την τελευταία του -αλλιώς αμφιβάλω αν θα ασχολούμαστε ποτέ με τα νοήματα της trap, τους ακόλουθους του ή την πέραση που είχε το «μάτσο» ύφος του (για να το πω κομψά) στα 15χρονα αγοράκια.
Αλλά, έτσι λειτουργεί πλέον το σύμπαν της νεότερης digital γενιάς. Πλέει στον κυβερνοχώρο παράλληλα με πολλά άλλα σύμπαντα (που ενδέχεται να μη συναντηθούν ποτέ) κτίζει αυτοκρατορίες μέσω Instagram, followers και youtubers και ενώ εμείς είμαστε απασχολημένοι με τα δικά μας, εκείνη φτιάχνει τις διαδρομές των δικών της stars –ακόμα κι αν αυτοί είναι προορισμένοι για διάττοντες, από κούνια…
Όχι, προς Θεού, δε θέλω να αμφισβητήσω πρόσωπα συγκεκριμένα. Εκείνο που προσπαθώ να υπογραμμίσω είναι με πόση φόρα αλλάζει το μουσικό τοπίο γύρω μας, το πόσο γρήγορα αλλάζει η σχέση καλλιτέχνη/ακροατή, πόσο έχει αλλάξει τα δυο-τρία τελευταία χρόνια ακόμη και ο τρόπος που δημιουργούνται τα μικρά μουσικά σύμπαντα .
Την Marseaux εμείς μπορεί να μην την ξέρουμε, αλλά το προσωπάκι της φιγουράρει στο εξώφυλλο της ελληνικής play list του Spotify «Equal Greece», με την επιτυχία της «Βότκα Βύσσινο» (που σαρώνει και στο youtube ), κομμάτι που συμπεριλαμβάνεται και στην παγκόσμια λίστα του Spotify «Euqal Global». Το Equal Global έχει ένα εκατομμύριο followers -οπότε καταλαβαίνει κανείς τι άνοιγμα είναι αυτό για έναν νέο καλλιτέχνη που δεν ανήκει στο αγγλόφωνο και πιο mainstream κομμάτι της ποπ. Ο δε πρώτος προσωπικός της δίσκος «Chica», τρέχει με φόρα και νεύρο στις streaming πλατφόρμες –κάποιοι μιλούν ήδη για ένα από τα εμπορικότερα άλμπουμ της χρονιάς.
Εδώ, όμως, βάζω μια τελεία για να πάμε λίγο πίσω, να δούμε τα πώς και τα γιατί. Γιατί το Spotify Equal έκανε την συγκεκριμένη επιλογή;
«Γιατί τους άρεσε» μου είπαν απλά από την εταιρεία της. «Γιατί είναι όντως μια ανερχόμενη φωνή – και δεν αφορά μονάχα την απόλυτη πιτσιρικαρία, 15χρονα και 16χρονα, έχει και κοινό που μπορεί να φτάνει και άνω των 30».
Τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά, αν δούμε τους αριθμούς: Με τους 74.000 followers της σήμερα (για να καταλάβει κανείς μια τάξη μεγέθους, η Μαρίνα Σάττι έχει 109 χιλιάδες), είναι όντως ένα ανερχόμενο ποπ αστέρι, που αν έχει τον …νου της, μπορεί και να κρατήσει την λάμψη της για καιρό. Απλά η ιστορία της είναι απόλυτα δεμένη με την ιστορία των επίσης δημοφιλών (σε ένα πιο εναλλακτικό κοινό) WNC. H εν λόγω κολεκτίβα που ξεκίνησε με βάση της το χιπ χοπ (αλλά σήμερα είναι δύσκολο να προσδιορίσεις το ύφος της) εφάρμοσε τέλεια το αλφάβητο της νέας digital μουσικής βιομηχανίας (προφανώς μεγάλωσαν και οι ίδιοι μέσα στην digital επανάσταση) που θέλει τα γκρουπ πολύ ενεργά στα social media (Instagram, Facebook) και ιδιαίτερα άμεσα στον τρόπο που επικοινωνούν τη δουλειά τους, χωρίς πολλά φίλτρα ή διάμεσους. Και, όντως, ήταν και είναι εξαιρετικά αξιόπιστοι και παραγωγικοί όλα αυτά τα χρόνια: Πέρα από τα λάιβ τους , εδώ και μια τετραετία, ο Solmeister –ψυχή των WNC και «μέντορας» της Marseaux (έτσι τον αποκαλεί η ίδια)– είχε την ιδέα να ανεβάζει κάθε Τετάρτη νέο υλικό στο You Tube απ όλα τα μέλη των WNC, ένα «ραντεβού» που κράτησε ζωντανή την επαφή με το κοινό τους, φτιάχνοντας μόνιμη σχέση.
Η Marseaux ήταν και είναι η γυναικεία φωνή του γκρουπ. Μέλος της παρέας και σόλο (πλέον) καλλιτέχνης, έχει βρει το «καλλιτεχνικό της σπίτι» αλλά και ένα γερό σύμμαχο για την ευρύτερη πορεία της μια που o Solmeister είναι εκείνος που έγραψε τα τραγούδια και για τους δύο προσωπικούς της δίσκους –ο δεύτερος (Chica) μέσα στο καλοκαίρι από την ΕΜΙ. Και μαζί και μόνη, συν ένα συμβόλαιο με την Minos EMI -δεν είναι κι άσχημα, για ένα κορίτσι που δεν έχει κλείσει τα 22.
Oι μαρτυρίες –μέσα από την εταιρεία- μιλάνε για ένα ξεχωριστό ταλέντο, με έντονο σκηνικό εκτόπισμα στα λάιβ της, τρελή απήχηση στις νεαρότερες ηλικίες (τα κορίτσια έρχονται ντυμένα σαν και εκείνη) και μια ιστορία πολύ γαργαλιστική για τις φαν της: H Marseaux έχει αφήσει εδώ και χρόνια το παιδικό της δωμάτιο και ζει κάτω από την ίδια στέγη με τα φιλαράκια και συνοδοιπόρους της, στο λεγόμενο «Freak house» (όπως το αποκαλεί χαϊδευτικά).
Η αλήθεια είναι ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες viewers είχαν έρθει πριν την EMI, κοινό που ήξερε τι ήθελε να ακούσει, που ταυτιζόταν με τους στίχους της, με την πραγματικότητα ενός 20χρονου κοριτσιού, που δεν είναι τέλειο, αλλά που ξέρει να το παλεύει.
«Κάπως έτσι διαλέγουν οι μεγαλύτερες εταιρείες νέα ονόματα» λένε όσοι γνωρίζουν εκ των έσω τις νέες τεχνικές του συστήματος. «Χτυπούν» εκεί που βλέπουν ότι υπάρχει αναγνωρισιμότητα, ότι υπάρχει διαμορφωμένο ρεύμα και το ρεύμα αυτό έχει προέλθει από το πώς έχουν κτίσει οι ίδιοι οι καλλιτέχνες την «πορεία τους».
«Είναι η γενιά που χειρίζεται κατά κόρον το Instagram και το YouTube, που έχει ενηλικιωθεί με την νέα …γραμματική της digital επικοινωνίας, που «μιλάει» με άνεση στο κοινό της, που ξέρει να κτίσει την επικοινωνία μαζί του».
Παλιότερα –και δε μιλάμε ούτε για δεκαετία- ήταν απαραίτητο ο new comer να έχει στα χέρια του έναν πρώτο δίσκο -γιατί ο δίσκος λειτουργούσε εκτός των άλλων και ως «εισιτήριο» για να κλείσει πιο εύκολα λάιβ.
Στις μέρες μας, αυτό είναι μακρινό παρελθόν. Τώρα πλέον είναι τα views που μετράνε. Και όχι μόνο. «Γιατί» (όπως μου εξηγούν) «ένα τραγούδι μπορεί να το ακούν ξανά και ξανά, αλλά ενδέχεται να μην μάθουν ποτέ το όνομα του δημιουργού του. Να μην ενδιαφερθούν να το ψάξουν. Γι’ αυτό και είναι πολύ χρήσιμο και αποτελεσματικό να έχει ο καλλιτέχνης γερή παρουσία στο Instagram, το Facebook το Τic Toc –στα πάντα όλα- και φυσικά τακτική παρουσία στο YouTube. Έτσι «κτίζει» σιγά σιγά μια σχέση με το κοινό -μια ευκαιρία που κάποτε δινόταν στους καλλιτέχνες μόνο μέσω των δισκογραφικών εταιρειών».
Όχι και ότι οι ίδιες οι εταιρείες, μικρές ή μεγαλύτερες (όπως είναι εν Ελλάδι, η Panic Records ή η Minos EMI), δεν έχουν προσαρμόσει τη λειτουργία τους βάση των νέων δεδομένων. Νέος κρίκος στην αλυσίδα της διανομής της μουσικής είναι οι εταιρείες aggregators που σε συνεργασία με τις δισκογραφικές, φροντίζουν να ακουστεί το υλικό σε digital platforms όπως το Spotify μέσα από play lists, best–off κλπ. κλπ. Στην Ελλάδα οι πιο γνωστές είναι η Digital Minds και η Orchard, ένας …ωραίος νέος κόσμος με διεθνοποιημένη δραστηριότητα μια που το… μπουκάλι με το μήνυμα πρέπει να φτάσει στα χέρια εκείνων που θέλουν να το διαβάσουν, ακόμη και στην άλλη πλευρά του ωκεανού. Έχουν όλες οι μουσικές την ίδια ευκαιρία να κάνουν το ταξίδι τους, πολύ αμφιβάλλω, αλλά αυτό είναι άλλο κομμάτι.
Προς το παρόν, καλό είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και τον νου μας ακόμη περισσότερο, γιατί οι αλλαγές είναι καταιγιστικές και είναι πιθανό να μείνουμε πίσω. Τη Φουρέιρα την ξέρουμε. Την Έλενα Παπαρίζου επίσης. Και την Μαρίνα Σάττι την γνωρίζουμε. Αν ακούσουμε τώρα κάτι περί Marseaux μη γίνουμε ρεζίλι: Το σύμπαν της νέας digital γενιάς ξεκινάει από τα 15, γι’ αυτό και ο βηματισμός μας έχει ανάγκη από εντατική προπόνηση…
