Σχεδόν παράλληλα με την προβολή του, το βράδυ της Τετάρτης 5 Ιανουαρίου, το “Μουσικό Κουτί” του Νίκου Πορτοκάλογλου, της Ρένας Μόρφη και της αξιόλογης μουσικής τους παρέας, με καλεσμένους την Μαρία Φαραντούρη και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, ξεσήκωσε μιαν αύρα θετικών σχολίων και μιαν αίσθηση γενικευμένης αισθητικής ικανοποίησης στην ατμόσφαιρα των κοινωνικών διαδικτυακών μέσων.
Η αίσθηση ήταν του στυλ “επιτέλους, μια τηλεοπτική μουσική καλλιτεχνική εκπομπή που προάγει την ουσία της ζωής, της τέχνης και του πολιτισμού μέσα από πρόσωπα –guests αλλά και hosts– που τιμούν όλες αυτές τις προαναφερθείσες έννοιες” και σε πλήρη αντιδιαστολή με εκπομπές καναλιών που έχουν βάλει στη ροή τους την έννοια του τηλεοπτικού μουσικού live (που εδώ και δεκαετίες, βέβαια, υπάρχει ως “είδος” σε σοβαρά διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα) με όρους που δεν έχουν σχέση με τις ως άνω έννοιες αλλά βρίσκονται πολύ κοντά στον γενικό ψυχισμό του λεγόμενου “μεγάλου” κοινού.
Για μένα –και για πάρα πολλούς άλλους, φαντάζομαι– δεν αποτελεί έκπληξη η ποιότητα του εν λόγω “Κουτιού” της 5ης 1ου του ’22. Βασίζεται αποκλειστικά στην ποιότητα των ανθρώπων και μόνον σ’ αυτήν (που αλλού θα μπορούσε να βασίζεται, εξάλλου; Στον πατριωτισμό των Ελλήνων;). Το έργο τους είναι που μιλάει διαχρονικά – αλλά και η ποιότητα του χαρακτήρα τους!
Μιλάμε για την Μαρία Φαραντούρη που, αν χρειαζόταν να νοηματοδοτήσουμε – και να προσωποποιήσουμε – μιαν Ελλάδα δημιουργική, ως μέρος ενός δημιουργικού κόσμου που βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή του πολιτισμού μας (του διανθρώπινου, εννοώ) η μορφή της θα ήταν που αυτομάτως και αυτοδικαίως θα κάλυπτε αυτό τον χώρο. Η Μαρία, με μια ιστορική θεϊκή παρουσία και βαρύτητα αλλά και με μια συνεχή και διαχρονική δημιουργική ανησυχία και περιέργεια, που κάθε στιγμή την κάνει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Η Μαρία με την αστείρευτη δημιουργική διάθεση που πηγαίνει παρέα και χέρι-χέρι με το αστείρευτο χιούμορ της. Η Μαρία μας, που δεν φαίνεται να έχει μπροστά της κάποιο ορατό δημιουργικό όριο.
Μιλάμε για τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, έναν καλλιτέχνη που δεν μπορείς να τον εντάξεις σε κάποια καθιερωμένη ταμπέλα. Ούτε να τον κατατάξεις, φυσικά! Ένας σπουδαίος τραγουδοποιός που ήταν τραγουδοποιός πολύ πριν ονομασθεί έτσι. Ένας τραγουδιστής που ξεχώρισε πολύ πριν “καθιερωθεί”. Ένας μουσικός που γίνεται όλο και καλύτερος κάθε φορά που τον βλέπουμε στη σκηνή. Ένας συνθέτης που πάντα μελετάει και που πάντα αφήνει τους ορίζοντές του ανοιχτούς. Ένας καλλιτέχνης που όσο περισσότερο αποκεντρώνεται, τόσο πιο πολύ εγκαθίσταται εντός μας.
Και, βέβαια, μιλάμε για τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον οικοδεσπότη μας, που με τόση φροντίδα έχτισε στην ΕΡΤ αυτό το φιλόξενο σπίτι. Τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον πραγματικό μουσικόφιλο που, παράλληλα με την δική του δημιουργική ιστορία και το μουσικό του κεφάλαιο, από τους Φατμέ ως εδώ, δίνει ένα ωραίο αποτύπωμα ενός ιδιαίτερα ενδιαφέροντος μέρους της πολιτισμικής μας ύπαρξης – ειδικά σ’ αυτή την περίοδο που έχουμε στερηθεί την ζωντανή μουσική όσο και την ζεστή αγκαλιά και τα φιλιά!
Φυσικά, μια τέτοια εκπομπή όπως το “Μουσικό Κουτί” της 5ης 1ου του ’22, αντιδιαστέλλεται άμεσα με άλλες “εορταστικές” και “άλλου τύπου” εκδηλώσεις, τηλεοπτικές ή και live. Λογικό και φυσικό είναι! Το “Μουσικό Κουτί” δεν θα μπορούσε να είναι σαν αυτές – ούτε αυτές να είναι σαν το “Μουσικό Κουτί”. Οι αφετηρίες από τις οποίες εκκινούν είναι διαφορετικές – και, αναπόφευκτα, το αποτέλεσμα επίσης. Καθένας έχει το κοινό του – όμως πολύ λίγοι μπορούν να θέτουν στάνταρντς. Και το “Μουσικό Κουτί” της 5ης 1ου του 22, με την Μαρία και τον Αλκίνοο φιλοξενούμενους, τα έθεσε πολύ υψηλά. Αλλά αυτό έχει να κάνει με τις ποιότητες των ανθρώπων: της Μαρίας, του Νίκου, του Αλκίνοου που γνωρίζω – και της Ρένας και των παιδιών με τα κλαπατσίμπανα που δεν γνωρίζω!
