Η μουσική επένδυση μιας θεατρικής παράστασης είναι μία εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη αποστολή. Ο ρόλος της είναι απόλυτα νευραλγικός.
Είναι αυτή που δίνει το γενικότερο στίγμα, που δημιουργεί ατμόσφαιρα, που ενίοτε έχει ακόμη και ερμηνευτική δυναμική και αποκαλύπτει συναισθήματα, φως ή και σκοτάδια. Ο συνθέτης πρέπει καταρχάς να μπει μέσα στο “μεδούλι” του έργου και να αποκρυπτογραφήσει τις πιο αθέατες στιγμές του και κατά δεύτερον πρέπει να προβεί στην ψυχογράφηση των ηρώων του προκειμένου να εκφράσει με νότες τον ψυχισμό τους.
Φέτος τέσσερις παραστάσεις μάς εντυπωσίασαν με τη μουσική τους και μας έκαναν να σιγοψιθυρίζουμε τις μελωδίες τους ακόμη και μέρες μετά.
Χαλεπάς- Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση
Η Αργυρώ Χιώτη σκηνοθετεί τα σκοτάδια του μυαλού του Γιανούλη Χαλεπά, την ασκητική μορφή της ελληνικής γλυπτικής που κάποιοι αποκάλεσαν «Ροντέν της Ελλάδας» και κάποιοι άλλοι «άγιο, τρελό και καταραμένο καλλιτέχνη». Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, η μουσική παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό. Η σύνθεση και ο ηχητικός σχεδιασμός του Jan Van Angelopoulos και το λιμπρέτο του The Boy απογείωσαν τη σύλληψη της Αργυρώς Χιώτη και έδωσαν στην παράσταση πολύ βαθύτερες προεκτάσεις. Άλλοτε ρομαντικές παραδοσιακές μελωδίες μάς ηρεμούσαν και άλλοτε ένα διαρκές ρυθμικό σφυροκόπημα με ραπ ηχόχρωμα, που έμοιαζε με το λάξευμα του μαρμάρου, μάς έβαζε μέσα στο βασανισμένο μυαλό του εμβληματικού Έλληνα γλύπτη.
Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού- Θέατρο Γκλόρια
Ο Ντάριο Φο δεν έχει χαρακτηριστεί τυχαία ως ο κοινωνικά ανατρεπτικός και πολιτικά επαναστατικός γελωτοποιός του θεάτρου και βέβαια καθόλου τυχαία δεν τιμήθηκε το 1997 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας ως ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς γιατί «όπως οι γελωτοποιοί του Μεσαίωνα μαστιγώνει την εξουσία, ξαναδίνοντας αξιοπρέπεια στους ταπεινούς».
Ο “Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού” είναι μια οξυδερκής καταγγελτική σάτιρα για τη βία, την ηλιθιότητα και την αυθαιρεσία της εξουσίας. Η μουσική στη σκηνοθετική αυτή προσέγγιση του Γιάννη Κακλέα είναι κυρίαρχη. Ο Βάιος Πράπας έκανε εξαιρετική δουλειά στη μουσική σύνθεση, καθώς έδεσε άψογα με τις ιστορίες του Γελωτοποιού σε τραγούδια διαφορετικών ειδών και με διαφορετική χροιά: από χιπ χοπ, μπαλάντες μέχρι και hard rock. Την ίδια στιγμή ο Πάνος Βλάχος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του γελωτοποιού και αποδεικνύει το ταλέντο που διαθέτει στην υποκριτική, το τραγούδι, την κίνηση και τον στίχο (έχει γράψει όλους τους στίχους των τραγουδιών που ακούγονται).
Η Μηχανή του Τούρινγκ- Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου
Ο Άλαν Τούρινγκ είναι ο άνθρωπος που έσπασε τον κώδικα των Ναζί. Αυτός που άλλαξε την πορεία του δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, συμβάλλοντας καθοριστικά στην λήξη του το 1945. Οι ιστορικοί υπολογίζουν πως η συνεισφορά του βοήθησε να αποτραπούν εκατομμύρια θάνατοι. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος σκηνοθετεί τη ζωή αυτής της ιδιαίτερης προσωπικότητας αναδεικνύοντας όχι μόνο το ιδιοφυές του μυαλού του, αλλά και την πιο ανθρώπινη πλευρά του: τη λαχτάρα και την ανάγκη της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο και τον φόβο της μοναξιάς που τον έκανε ακόμη και να μαγνητοφωνεί και να ακούει τη φωνή του. Ο Ορφέας Αυγουστίδης δίνει μία αριστοτεχνική ερμηνεία, καθώς κατορθώνει να βυθιστεί στα σκοτάδια του μυαλού του Τούρινγκ, ενώ εκπλήσσει η μουσική της Μαρίζας Ρίζου. Υποβλητική, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, συνάδει απόλυτα με την ατμόσφαιρα της παράστασης, αλλά και τον εύθραυστο ψυχισμό του ήρωα και είναι αυτή που ουσιαστικά τον ψυχογραφεί και εκθέτει τις αθέατες πλευρές του.
