Κλείνουν τα μάτια. Δεν ξεκινάς κείμενο στις δύο το βράδυ όταν δουλεύεις απ’ τις 10 το πρωί. Δεν είναι που δε θα βρεις να γράψεις αν ξεκινήσεις. Είναι που και οι λέξεις έχουν κουραστεί όλη τη μέρα μαζί σου. Γιατί κι αυτές τις ίδιες είναι που χρησιμοποιείς και στις συνεντεύξεις και στις επιστολές και στις γνωριμίες και στις συναντήσεις και στην ένταση και στην εξάντλησή σου. Δε θα έρθουν άλλες τέτοια ώρα, δεν έχει άλλες ετούτη η γλώσσα που σου είναι οικεία. Τις ίδιες θα κληθείς να βάλεις σε σειρά. Νομίζεις, μετά από δεκατέσσερις ώρες, μπορείς να τους διαλέξεις μια σειρά που ως τώρα δεν τους διάλεξες;
H Billie στο ριπίτ. Ώρες τώρα. Αυτό το κορίτσι που είχε σκύλο ένα boxer και φωνή από άλλο πλανήτη ξέρει να σου μιλήσει ακόμη και τις πιο ακατάλληλες ώρες. Ξέρει πώς να μπει στο δωμάτιο ενώ γράφεις, ξέρει πώς να σε φιλήσει στο λαιμό ενώ διαβάζεις, πώς να κάνει θόρυβο ενώ ησυχάζεις. Αυτό το κορίτσι των παράξενων φρούτων είναι και του ακραίου έρωτα, είναι και της ζωής που πολλές φορές δεν έχει επιστροφές. Επιστροφές από πατώματα, από χώματα, από αίματα.
«Μην αφήνεις τίποτα», λέει το κορίτσι. «Τι να τα κάνω», λέει το κορίτσι. Τι είναι καλό σε εμένα χωρίς εσένα; Τι είναι να δείχνω αν δε βλέπεις, να λέω αν δεν ακούς, να κλαίω αν δε γλείφεις; «Πάρτα», λέει το κορίτσι. Όλα μου. Τελεία δίχως πρόταση προηγουμένως πια. Τελεία σκέτη, σημείο στο χώρο, στίξη αναίτια, σταγόνα από χαλασμένη μπίλια στυλό διαρκείας. Κανείς δε θα προσπαθήσει για ‘μένα. Στην ανακύκλωση. Εύκολα. Κι η τελεία καν αυτό. Καν τελεία. Έτσι, «πάρε και τα χείλη μου και τα μάτια μου», λέει το κορίτσι. Κι όταν κάθεσαι στην πρώτη σειρά στο Απόλο και το ακούς το κορίτσι και το κοιτάς το κορίτσι και σου χαμογελάει το κορίτσι, δεν λες όχι σε αυτό το κορίτσι. Κάνεις ό,τι ακριβώς σου λέει.
Δυνατό αυτό το ουίσκι απόψε. Λίγο ακόμη όμως. Ανοιχτή πρόσκληση στις δυο τελευταίες παραγράφους αυτού του κειμένου. Πιείτε μαζί μου, τραγουδήστε με την Billie. Στην άκρη ο ειρμός. Συνδέσεις κάνω κι απόψε. Μικρά και μεγάλα άλματα. Δεν ξέρω ποιος παρακολουθεί τη διαδρομή μου. Μ’ αρέσει όμως όταν κάποιοι που αγαπώ το κάνουν. Μ’ αρέσει όταν η Νατάσσα βάζει στην ίδια πρόταση το θαύμα και τη γραφή μου, όταν η Μαρία αγκαλιάζει και μοιράζεται κάποιες λέξεις μου. Χαμογελάω όταν φίλοι παίρνουν προτάσεις μου για να ντύσουν τα δικά τους δύσκολα κι όταν άγνωστοι με αναφέρουν σαν κάποιον που ξέρουν χρόνια. Κάτι φορές, δεν είμαστε άλλο απ’ το μέλι που ξέμεινε στα χείλη όσων μίλησαν για εμάς.
Τρίτη βράδυ αργά, στο τελευταίο κομμάτι ενός πραγματικά σκληρού Απρίλη. Τετάρτη σχεδόν ξημέρωμα. Χαμηλώνω τον ήχο. Ψιθυρίζει πια το κορίτσι. «Take all of me». Αυτό; Αυτό για απόψε; «Ναι. Αυτό. Και να γράψεις μαζί μου».
——————————-
*All of me και Billie Holiday έπαιζαν σε επανάληψη από τις 2:00 ως τις 3:30 το πρωί, συνοδεύοντας τις παραπάνω λέξεις.
