Αφορμή γι’ αυτή τη συζήτηση, στάθηκαν οι παραστάσεις που έδωσε η ξεχωριστή ορχήστρα “Αυλή των Θαυμάτων” στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου στις 14, 18, 20 και 21 Ιουλίου 2020, παρουσιάζοντας το μυθικό έργο του Μάνου Χατζιδάκι “Το χαμόγελο της Τζοκόντα”. Ήταν μια υπέροχη μουσική εμπειρία κάτω από τον επιβλητικό βράχο της Ακρόπολης, που χάρισε στους αμέτρητους θεατές, συγκίνηση και πραγματική τέχνη.
Οι μελωδίες του Μάνου Χατζιδάκι και η απόδοσή τους με σεβασμό και αρτιότητα, έκαναν τους περαστικούς να σταθούν και να απολαύσουν αυτή την υπέροχη έκπληξη.
“Η αυλή των θαυμάτων”, εμπνευσμένη απ’ τις ιστορίες του Ουγκώ, είναι ό,τι ακριβώς και τ’ όνομα της… Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί σε μια αυλή γεμάτη ανθρώπους, μουσική και θαύματα…” Στην πραγματικότητα, η “Αυλή των Θαυμάτων” αποτελεί μια κίνηση, ας πούμε, επικοινωνιακής ανάγκης. Είναι ο κοινός τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Είναι η διάθεση να μοιραζόμαστε τον ίδιο ήχο, τα ίδια λόγια και τις ίδιες μελωδίες. Δε χρειάζεται να είναι κανείς μουσικός για να μπει στην Αυλή. Πρόκειται για κάτι συνολικό. Κάτι που φτιάχνεται μόνο με παρέες και μεταφέρεται το εύκολα απ’ την αυλή στο δρόμο και απ’ το δρόμο στο μυαλό. Απ’ το μυαλό στη μουσική και απ’ τη μουσική, παντού.
Επιμέλεια/μίξη ήχου: Αντώνης Παπαβομβολάκης (Music Row Studio)