Ένα από τα πιο ωραία και απέθαντα κομμάτια των Rolling Stones ξεκινάει με την φράση «What a drag it is getting old». Ήγουν, «τι μπελάς να γερνάς!» Βέβαια, όταν ο Μικ κι ο Κιθ έγραφαν το εν λόγω άσμα –το μαγικό «Mother’s Little Helper» μ’ εκείνο το άμεσα αναγνωρίσιμο κιθαριστικό ριφ– ήταν αμφότεροι, εχμ, 21. Δικαιούνταν, συνεπώς, να ρίχνουν τέτοιο μπλαζέ ανάθεμα στην μέση ηλικία.
Τις προάλλες, ο Μικ Τζάγκερ κι Κιθ Ρίτσαρντς, στα 76 τους πατημένα πλέον, μαζί με τον 72χρονο Ρόνι Γουντ, έδωσαν την νιοστή συναυλία της μυθιστορηματικής καριέρας τους στο στάδιο Χάιντς του Πίτσμπεργκ. Το «Mother’s Little Helper» δεν συμπεριλαμβανόταν στα 19 τραγούδια του σετ… Μπα, μην φτιάχνεστε: δεν είναι πως οι Stones αποφεύγουν να το τραγουδήσουν πια, τώρα που ο μπελάς των γηρατειών τούς έχει κατσικωθεί για τα καλά σε μούτρα και σώμα. Απλά, αυτό το τραγούδι δεν ήταν στο πρόγραμμα. Εξάλλου, στην περίπτωσή τους, όσο ασθενής και ζαρωμένη κι αν εμφανίζεται πια η σάρκα (τα παιδιά δεν επιδίδονται σε λίφτινγκ και λοιπές ανασφάλειες), το πνεύμα τους παραμένει τόσο πρόθυμο που έχει καταντήσει ανέκδοτο.
Μολαταύτα, η προρηθείσα συναυλία στο Πίτσμπεργκ της Πενσιλβάνιας δεν ήταν σαν τις άλλες· τις παλιές και γνωστές της θρυλικής εγγλέζικης μπάντας. Δηλαδή, η τουρνέ ολόκληρη με την σέρτικη ονομασία «No Filter Tour» –που ξαναβγήκε στους δρόμους στις 26 Σεπτεμβρίου μετά από πολύμηνη διακοπή λόγω πανδημίας– δεν είναι σαν τις άλλες. Γιατί είναι μάλλον η πρώτη φορά που οι Stones –αυτοί, οι ακαταπόνητοι, οι αιώνιοι ροκ μετέφηβοι, οι αθεόφοβοι– κοιτάζουν κατάματα την φθαρτότητά τους. Το αναπόδραστο του θανάτου, αν αγαπάτε.
Η αποδημία του 80χρονου Τσάρλι Ουάτς στις 24 του περασμένου Αυγούστου δεν στέρησε απλά τους Stones από τον εμβληματικό, εξαιρετικό ντράμερ που έδινε υπόσταση και ρυθμό στις μουσικές και τους στίχους τους από τον Γενάρη του 1963. Ο θάνατος του Ουάτς, αν και ούτε άκαιρος, ούτε φαντεζί, ταρακούνησε συγκλαδοκορμόριζα τον μύθο του συγκροτήματος. Τα σόσιαλ ξεχείλισαν από R.I.P, οιμωγές, και διθυράμβους για τον υπέρκομψο Κύριο Ουάτς, που ενώ δεν ήταν ποτέ του άγριο νιάτο σαν τον Μικ, τον Κιθ και τον Ρόνι, ήταν το ίδιο Rolling Stone μ’ εκείνους.
Οριακά, δηλαδή, ο χαμός του Τσάρλι Ουάτς σα να έκανε την Γη να χάσει σαστισμένη ένα νανοδευτερόλεπτο από την 24ωρη περιστροφή της… Κι ας ήταν ήδη λίγο-πολύ γνωστό πως εξαιτίας ενός αδιευκρίνιστου ζητήματος υγείας ο Τσάρλι δεν θα ακολουθούσε την μπάντα στο βορειοαμερικανικό σκέλος της «No Filter Tour». Κι ας είχε ο ίδιος ήδη εγκρίνει τον Στιβ Τζόρνταν ως αντικαταστάτη του στις ντραμς του συγκροτήματος. Τον σούπερ καταξιωμένο Στιβ, που έχει συνεργαστεί επανειλημμένα με τον Κιθ, και είναι μαύρος, Αμερικανός και… μόλις 64 χρόνων. Δεν πα’ να ξέραμε. Η είδηση του θανάτου του και πάλι έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία.
Αλλά τέτοιες σαστιμάρες, τέτοιες μεταθανάτιες αμηχανίες, λύπες και νοσταλγίες είναι για τους άλλους. Δεν είναι για τους Stones. Οι Rolling Stones, οι εναπομείναντες μαζί με τον Τζόρνταν, πιστοί στον προγραμματισμό τους, βγήκαν στις 26 Σεπτεμβρίου στο Σέιντ Λούις του Μιζούρι κι έδωσαν κανονικά την πρώτη τους συναυλία χωρίς τον Τσάρλι. Βασικά, είχε προηγηθεί και μια πριβέ προ-συναυλία έξι μέρες νωρίτερα, όταν έπαιξαν στο στάδιο Gillette της Μασαχουσέτης για τους 300 καλεσμένους του («τραμπικού») Ρόμπερτ Κραφτ, ιδιοκτήτη της ομάδας αμερικανικού ποδοσφαίρου New England Patriots.
Εκεί, λοιπόν, στην σκηνή του Σέιντ Λούις μπροστά στους χιλιάδες φαν τους, μετά από ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στον Ουάτς υπό τους ήχους σκέτων ντραμς του Τζόρνταν, κι αφού τραγούδησαν κανονικά δυο κομμάτια, ο Μικ, ο Κιθ κι ο Ρόνι πιάστηκαν χεράκι-χεράκι, ήρθαν μπροστά στην σκηνή και δια στόματος Τζάγκερ είπαν τα ειλικρινή τους λόγια για το χαμό του Τσάρλι τους. Ευχαρίστησαν τον κόσμο τους για όσα συγκινητικά και υποστηρικτικά τους μήνυσαν, αφιέρωσαν την συναυλία στον μακαρίτη και συνέχισαν να παίζουν. Έκλεισαν την βραδιά, όπως συνηθίζουν, με το «Satisfaction».
Σε τέσσερα χρόνια, Μικ και Κιθ θα έχουν την ηλικία του Τσάρλι Ουάτς. Και πιθανότατα θα παίζουν έως τότε. Δεν είναι, αλίμονο, πως πρέπει να το κάνουν. Με όσα έχουν βγάλει έως τα τώρα θα ζήσουν τρίκαλα και τα δισέγγονα όλων παιδιών τους –αναγνωρισμένων και μη… Όχι, όχι, δεν είναι αυτός ο λόγος. Είναι, λοιπόν, κάποιου είδους ψυχολογικός εθισμός; Δεν ξέρω, δεν είμαι ψυχοτέτοιος, τι να πω…
Μάλλον, όμως, δεν χρειάζεται να ψάξουμε και πολύ για να βρούμε την εξήγηση πίσω απ’ αυτήν την εμμονή τους. Μας το είχαν πει με το καλημέρα, άλλωστε. Όταν το 1962 μας συστήθηκαν ως Rolling Stones. Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει. Τι να τους πει κι ο κακομοίρης ο θάνατος, αλήθεια;
