Το σάουντρακ της καινούριας ταινίας του 007 μας θυμίζει όλες τις καλές στιγμές που έχει γράψει μουσικά στην περιπετειώδη πορεία του ο πιο γνωστός μας μυστικός πράκτορας.
Είμαι fan του James Bond από τα παιδικά μου χρόνια, από τότε που στα 12 μου είδα το «Thunderball (Επιχείρησις Κεραυνός)» ή, λίγο πιο πριν, είχα διαβάσει μια αφηγηματική διασκευή του «Χρυσοδάκτυλου» που είχαν κυκλοφορήσει σε ανεξάρτητο τεύχος οι Εκδόσεις Μικρού Σερίφη του αείμνηστου συγγραφέα/δημοσιογράφου Πότη Στρατίκη. Ή κυνηγώντας τα τζεϊμσμποντικά comic strips που έβαζε σε συνέχειες η εφημερίδα Απογευματινή – και αργότερα, στο γυμνάσιο, διαβάζοντας στις ώρες των θρησκευτικών, μαζί με Αγκάθα Κρίστι και Σαρλ Εσμπραγιά, όποια νουβέλα του Ian Fleming είχαν κυκλοφορήσει οι εκδόσεις Λυχνάρι. [Όλα αυτά από τα μέσα των sixties και μετά].
Από την πρώτη στιγμή είχα συνδέσει τις ταινίες James Bond με τις μουσικές τους – και με θυμάμαι να ταΐζω με δραχμές τα διατιθέμενα τζουκ μποξ για να ακούσω το «The James Bond Theme» ή το «007» και όχι Μπιθικώτση, Καζαντζίδη και διάφορα άλλα είδη! Το όνομα του John Barry συνδέθηκε άρρηκτα μ’ αυτές τις ταινίες («From Russia With Love», «Goldfinger», «Thunderball», «You Only Live Twice», «On Her Majesty’s Secret Service», «Diamonds Are Forever», «The Man With the Golden Gun», «Moonraker», «Octopussy», «A View to a Kill», «The Living Daylights») καλύπτοντας έτσι μουσικά όλη την ιστορία από το 1962 ως το 1987. Ο Barry δεν δημιουργούσε απλώς το σάουντρακ της ταινίας αλλά έκανε ό,τι όλοι οι μεγάλοι συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής στόχευαν: να φτιάξουν μια ηχητική ταινία που να λειτουργεί παράλληλα με την πραγματική ταινία. Ή ακόμα και να αυτονομείται από αυτήν, περιέχοντας σπουδαία τραγούδια και υπέροχα μουσικά κομμάτια. [Αντάξια στάθηκαν πλάι στον John Barry ο George Martin στο «Live and Let Die» και ο Marvin Hamlisch στο «The Spy Who Loved Me»].
Από εκεί και μετά, από το «A Licence to Kill» που σκόραρε ο Michael Kamen το 1989, το παιχνίδι με τη μουσική πλευρά του James Bond άρχισε να χάνεται. Η αλήθεια είναι ότι όλος ο φιλμικός Bond άρχισε να αλλάζει και η περίοδος Pierce Brosnan (από το 1995) έφερε άλλα δεδομένα – μαζί και τη μουσική του Eric Serra στο «Goldeneye». Ο David Arnold έδειξε μια πηγαία τζεϊμσμποντική «ενσυναίσθηση» με τον λίαν ενδιαφέροντα δίσκο «Shaken and Stirred: The David Arnold James Bond Project» που του άνοιξε τον δρόμο για να αναλάβει τις μουσικές των επόμενων ταινιών («Tomorrow Never Dies», «The World is Not Enough», «Die Another Day», «Casino Royale», «Quantum of Solace»), ωστόσο κανένα από τα σάουντρακ δεν είναι αρκετά ικανοποιητικό ώστε να προσεγγίζει έστω τους άτυπους κανόνες ενός τζεϊμσμποντικού score – κοντά στα πρότυπα του John Barry. Πράγμα που ισχύει και στη συνέχεια με τον Thomas Newman στα «Skyfall» και «Spectre». Δεν θέλω να υποβαθμίσω την γενικότερη δουλειά των δυο αυτών συνθετών, όμως στο τζεϊμσμποντικό πεδίο δεν άφησαν κάτι ιδιαίτερα memorable.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, με την τελευταία ταινία που έχει τίτλο «No Time To Die» και εδέησε να κυκλοφορήσει προσφάτως μετά από όλη αυτή την κορωνοπεριπέτεια που μας έλαχε. Δεν έχω πάει ακόμα στο σινεμά να την δω – όμως έχω ακούσει προσεκτικά και επισταμένως τη μουσική της ταινίας που υπογράφει ο Hans Zimmer, ένας συνθέτης με πολύ καλό μαστοριλίκι σε ό,τι αφορά τις μουσικές του σινεμά και τον οποίον εκτιμώ πολύ. Με το σάουντρακ που έχει φτιάξει στο «No Time To Die», στο οποίο ενσωματώνεται και το πολύ ωραίο ομώνυμο τραγούδι της Billie Eilish, ο Zimmer πετυχαίνει να μου δώσει με πλήρη ενάργεια το κλίμα της ταινίας – την οποία, όπως προείπα, δεν έχω δει ακόμα αλλά είμαι σίγουρος ότι προσεγγίζει συναισθηματικά την ΚΑΛΥΤΕΡΗ τζεϊμσμποντική ταινία ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ, αυτήν με τον τίτλο «Στην Μυστική Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος», σκηνοθετημένη από τον Peter Hunt το 1969 και με πρωταγωνιστές τον George Lazenby και (φυσικά!) την Diana Rigg. Αυτό μου το υπαγορεύει η μαεστρία του Hans Zimmer που έχει διασκευάσει εδώ δυο original θέματα του John Barry από την εν λόγω ταινία, το «We Have All the Time in the World» ως «Matera» και το «On Her Majesty’s Secret Service» ως «Good to Have You Back», ενώ το θέμα των τίτλων μπαίνει εμβόλιμα σε αρκετά σημεία της μουσικής – με το «James Bond Theme» να πλανάται έντεχνα.
Κατά τη γνώμη μου, η μουσική του Hans Zimmer, ορίτζιναλ ή «δανεισμένη», φτιάχνει αυτό που όλοι μας θέλουμε: την όμορφη ηχητική ταινία που όχι μόνο θα μας συντροφεύσει στην αίθουσα αλλά που θα γυρνάει και θα ξαναγυρνάει στο πλατό μας όπως ο «Χρυσοδάκτυλος», το «Ζεις μονάχα δυο φορές» και άλλα κλασικά τζεϊμσμποντικά σάουντρακ. Για μας έτσι έχει νόημα η φράση James Bond will return…
