Λες και το ραπ του δρόμου και των γκέτο έχει πια γίνει ένα νεοπλουτίστικο τζακούζι του Σιλωάμ…
Αμαρτία εξομολογημένη, κλπ., κλπ., προσωπικά μου είναι συμπαθέστατος. Κι ας είναι σαν σκαλισμένη τετράφυλλη ντουλάπα με ύψος μίνιμουμ 1,90, κι ας πρωταγωνιστεί σε ταινίες όπου η εφετζίδικη και μανιχαϊστική χολιγουντιανή σαχλαμάρα βασιλεύει. Ο Ντουέιν Τζόνσον, ο Αμερικανός σούπερσταρ γνωστός με το προσωνύμιο The Rock από την καριέρα του στην επαγγελματική πάλη (ξέρετε, κατς, ντεμέκ ξύλο, σόου του κερατά) αποπνέει, θεωρώ, μια ζεν γλύκα παρά το θηριώδες παρουσιαστικό του (για να μην πιάσουμε το παιδαριώδες ρεπερτόριό του).
Συγχρόνως, είναι που είναι καλοσμιλεμένα τα χαρακτηριστικά του, έχει κι εκείνο το βελουδένιο café au lait δέρμα των νησιωτικών αυτόχθονων του Ειρηνικού, που του δίνει ένα έθνικ κατιτίς καθιστώντας τον οικείο και εξωτικό 2-σε-1. Αυτός ο τύπος, που λέτε, των 49 Μαΐων είναι με σημερινές τιμές ένας από τους δυο-τρεις πιο καλοπληρωμένους σταρ του σινεμά. Υποκριτικά, δεν είναι Ντάνιελ Ντέι Λούις, αλλά, προς Θεού, δεν είναι και Σταλόνε. Προβιβάζεται, ας πούμε. Επιπροσθέτως, τον σέβονται και τον γουστάρουν περίπου όλοι, ό,τι διαφημίσει γίνεται τρεντ, ενώ έχει και την οικογενειακή του ευδαιμονία σεταρισμένη με την μουσικό και τραγουδίστρια, Λόρεν Χέισιαν, και τις τρεις κόρες του.
Κι είναι και μάλλον ωραίος τύπος –όσο μπορούμε να κρίνουμε από τη δημόσια περσόνα του, τέλος πάντων. Υποστηρικτής των Δημοκρατικών (και του Μπάιντεν αυτοπροσώπως), φιλάνθρωπος, ιδρυτής το 2006 κοινωφελούς οργάνωσης για παιδιά με θανατηφόρα νοσήματα… Ενώ, προ ημερών, στον απόηχο του θανατηφόρου πυροβολισμού της διευθύντριας φωτογραφίας, Χαλίνα Χάτσινς, στο πλατό της ταινίας «Rust» από τον ανυποψίαστο Άλεκ Μπόλντουιν, ο Rock βγήκε και έκανε σοβαρές δηλώσεις. Όχι, αλήθεια. Εφεξής, είπε, στα γυρίσματα της νέας παραγωγής του Netflix «Red Notice», όπου ο Τζόνσον παίζει μαζί με τον Ράιαν Ρέινολντς και την Γκαλ Γκαντότ, αλλά και σε κάθε άλλη ταινία του, θα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο πλαστικά όπλα. Και εύγε του, λοιπόν.
Τα μπράτσα και το μήνυμα
Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός, που ό,τι θελήσει το ‘χει και σιγά μην μας ρωτήσει –ορισμένοι λένε μισοαστεία μισοσοβαρά ότι κάποια στιγμή θα κατέβει και για πρόεδρος των ΗΠΑ–, έγινε ο πολλοστός διάσημος που δοκιμάζει την τύχη του στην ραπ. Σε μια «κοσμοϊστορική», όπως έγραψαν κάποια αμερικανικά Μέσα, κίνηση καριέρας, ο Ντουέιν σύναψε κολιγιά με τον Tech N9ne (Τεκ Νάιν), και είναι ένας από τους τρεις featured καλλιτέχνες στο νέο του σινγκλ «Face Off» (μαζί με τον Τζόουι Κουλ και τον King Iso).
Το κομμάτι μια χαρά είναι. Το δε μήνυμά του θυμίζει κάτι από «Ρόκι» στο πιο γκάνγκστα και οργίλο, βέβαια. Ο Τζόνσον εμφανίζεται στην αρχή του βιντεοκλίπ να μιλάει στο τηλέφωνο με το Tech N9ne συμφωνώντας πως πρέπει να το ρίξουν το εμψυχωτικό άσμα τους στα καρντάσια, μεσολαβούν ραπάροντας οι άλλοι, κι έρχεται ξανά στο κλείσιμο ο Ντουέιν (με φανελάκι κάθιδρο και μπράτσα-τούμπανο). Ραπάρει καμιά 30αριά δευτερόλεπτα –μη μασάς, παράμεινε πεινασμένος, δούλεψε και διεκδίκησε αυτό που σου αξίζει, τίμα τις motherfucking μαύρες και νοτιοειρηνικές ρίζες σου–, και στο τέλος πίνει μια γουλιά από γυάλινο μπουκάλι και ρίχνει και ένα «Thank you, Teramana».
Όπου Teramana, η μικρή, πρεστιζάτη μάρκα τεκίλας, την οποία έχει ιδρύσει ο ίδιος ο Ντουέιν Τζόνσον στο Χαλίσκο του Μεξικού. Αμ, πως; Μ’ ένα ραπ, δυο τρυγόνια: και face–off τέχνη διαμαρτυρίας και in–your–face διαφήμιση του δικού μας του ποτού. Και μεταξύ μας, δεν τα λέει καν άσχημα ο αστήρ –τα δε στιχάκια που ραπάρει τα έγραψε, λέει, μόνος του ο Τζόνσον. Είχε τραγουδήσει κι εκείνο το συμπαθέστατο «You’re welcome» στην ταινία «Βαϊάνα» (Moana, 2016), όπου επίσης σε κάποιο σημείο ψιλοράπαρε, ε, ένα χιπχοπάδικο EP το έχει στο τσεπάκι του sans voir.
Βέβαια, ο πάντα προσγειωμένος Βράχος της σόουμπιζ (και το κατς, 50% σόου είναι –άσε το «μπιζ»), κληθείς να απαντήσει στο αναπόφευκτο ερώτημα «Ξεκινάτε καριέρα στην μουσική;», δήλωσε αρκούντως ξεκάθαρα: «Ποτέ μου δεν είχα την φιλοδοξία να γίνω χιπχοπάς ή ράπερ, συνεπώς η ευθεία απάντηση είναι “όχι”. Ωστόσο, είδα εδώ μια ευκαιρία να φτιάξω ένα τραγούδι που πραγματικά με ενέπνευσε και μου έδωσε κίνητρο να πάω για περισσότερα, να παλέψω για περισσότερα. Πάντα αγαπούσα τη μουσική. Αγαπάω τη χιπχόπ, τα μπλουζ, την άουτλο κάντρι (outlaw country).»
Άλλος για χιχόπ;
Και πάλι εύγε του, δεν λέω. Τούτο μόνο να παρατηρήσω: η ραπ, κι ακόμα περισσότερο το χιπχόπ, και ακόμα ακόμα περισσότερο η τραπ, καίτοι θεωρητικά είναι μουσική διαμαρτυρίας, καταγγελίας, χριστοπαναγίας, περιθωριακιά, ωμή και στα μούτρα σας (μωρή, ξεφτιλισμένες!), έχει στρογγυλοκαθίσει στο γκροπλάν της mainstream σόουμπιζ. Και μοσχοπουλάει το στάιλινγκ της, τις χειρονομίες, την (καρασεξιστική) αισθητική της, την αργκό της, και φυσικά τον χαρακτηριστικό στακάτο τρόπο ερμηνείας.
Αυτό, όμως, που σε μια πρώτη ανάγνωση (ή ακρόαση) μοιάζει απλά σαν γρήγορη ομιλία, αποδεικνύεται κάτι περισσότερο, κάτι απαιτητικότερο στην πράξη. Θέλει τρόπο… Όχι για να φτάσεις επίπεδα Έμινεμ, ξερωγώ, αλλά για να πεις ότι κάπως κι εσύ ραπάρεις χωρίς να κριντζάρεις. Τον βαθύτερο ρυθμό της τυχόν μουσικής ή των εφέ, πρέπει να νιώθει ο ράπερ ο σωστός. Κι ακόμη περισσότερο, τον εσωτερικό πηγαίο ρυθμό που διέπει την ίδια την γλώσσα. Εξού κι οι περισσότεροι οι ράπερ οι σωστοί, είναι οι ίδιοι ποιητές των στίχων που φτύνουν ρυθμικά.
Η αλήθεια είναι πως δεν είναι λίγοι οι Αμερικανοί αστέρες, από οποιονδήποτε επαγγελματικό γαλαξία κι αν προέρχονται, που κάποια στιγμή έκαναν το βήμα και ηχογράφησαν ένα ραπ κομμάτι. Από τους μπασκετμπολίστες Σακίλ Ο’ Νιλ και Κέβιν Ντουράντ, μέχρι τον Τζέιμς Φράνκο, την Έιμι Σούμερ και την Νάταλι Πόρτμαν, κόσμος και κοσμάκης έχει ραπάρει δημοσίως κι επωνύμως.
Λες και το ραπ του δρόμου και των γκέτο έχει πια γίνει ένα νεοπλουτίστικο τζακούζι του Σιλωάμ, όπου κάθε (βεληνεκούς) διασημότητα πάει και ραντίζεται ωφελιμιστικά με λίγο αντριλίκι, λίγη ηδυπάθεια, άφθονο καταναλωτικό στάιλινγκ και μια χορογραφημένα επαναστατική βούλα επικαιρότητας. You knows it, bro!
