Μπορεί από την εποχή των Police και ιδιαιτέρως από την εμφάνισή τους στην Αθήνα, στο Σπόρτιγκ, τον Μάρτη του 1980, να έχουν περάσει 42 χρόνια που πολλά έχουν αλλάξει αλλά κάποιες αξίες, παραμένουν διαχρονικές. Μία από αυτές είναι ο Sting. Ο «Englishman», το βράδυ της Πέμπτης, κατέκτησε με μοναδική ευκολία το κοινό του Ηρωδείου, στη πρώτη από τις δύο συναυλίες του. Τόσο εύκολα που θα μπορούσε να μην έπαιζε καν. Απλώς να καθόταν στη σκηνή με τη κιθάρα του και να τον έβλεπαν.
Στο γεμάτο από τους φανς του αρχαίο ρωμαϊκό ωδείο, ο βρετανός συνθέτης, τραγουδιστής, τραγουδοποιός, ηθοποιός, συγγραφέας και ακτιβιστής, έστησε με μαεστρία το δυναμικό του σόου, στο οποίο ερμήνευσε τα πιο αγαπημένα του τραγούδια, από την πολυβραβευμένη και πλούσια καριέρα του με το συγκρότημα των The Police, αλλά και ως σόλο καλλιτέχνης. Άλλωστε στα 69 του χρόνια (εκ των οποίων τα 44 – 45 στο μουσικό κουρμπέτι) έχει γράψει χιλιάδες χιλιόμετρα συναυλιών και ξέρει τι να παίξει και πως να το παίξει.
Ο τίτλος της εφετινής παγκόσμιας περιοδείας του είναι «Μy songs» και οι θεατές – πολλοί εξ αυτών συνομήλικοί του ή κάπου εκεί γύρω – αυτό ακριβώς ήθελαν. Τα τραγούδια του, τις επιτυχίες του. Και αυτό τους έδωσε. Ένα μουσικό ταξίδι στον χρόνο με επιτυχίες, όπως τα «Fields of Gold», «Shape of my Heart», «Roxanne», «Demolition Man», «Englishman In New York», «Every Breath You Take», «Roxanne», «Message In A Bottle», «If You Love Somebody Set Them Free», «Shape of my heart», «Desert Rose», «Fragile» (αυτό στο δεύτερο encore και τελευταίο κομμάτι της βραδιάς). Κομμάτια επιτυχίες είτε από την εποχή των Police είτε από την μετέπειτα – εξόχως επιτυχημένη εμπορικά και καλλιτεχνικά – σταδιοδρομία του.
Το βράδυ της Πέμπτης, στο Ηρώδειο όπως και σε κάθε συναυλιακό χώρο έχουμε δύο δεδομένα. Τους πάνω στη σκηνή και αυτούς που βρίσκονται από κάτω ή απέναντι της σκηνής. Σε διαφορετικούς ρόλους αλλά με κοινό στόχο. Να περάσουν όμορφα. Ο Στινγκ, όπως έχει ήδη αντιληπτό δεν είχε και πολλά να κάνει. Οι θεατές αδημονούσαν να τον δουν και να τον ακούσουν και εκείνος τους πρόσφερε ό,τι ήθελαν. Καλοδουλεμένες μουσικά οι ενορχηστρώσεις και πειραγμένες κατά περιπτώσεις, δεν ήταν οι κλασικές των στούντιο. Το ρεπερτόριο τα είχε όλα. Από σόουλ και τζαζ έως ροκ και ραπ.
Το κοινό όμως δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαιτέρως για αυτά. Ήθελε να διασκεδάσει και να χορέψει – και αυτό έγινε στις κερκίδες – και να τον αποθεώσει. Όλα αυτά έγιναν και όλοι έφυγαν ψιλοτραγουδώντας και με ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα. Ο επαγγελματισμός του Gordon Matthew Thomas Sumner (όπως είναι το όνομά του) άψογος, σε αυτή τη μιάμιση ώρα. Αλλωστε, για τους περισσότερους, οι ενδοσκοπικές αναζητήσεις έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Για την ιστορία τη βραδιά άνοιξε ο γιος του Τζόε Σάμνερ με ένα μισάωρο περίπου πρόγραμμα, μόνος με τη κιθάρα του – και με σχετικά καλά ελληνικά, καλύτερα από του πατέρα του – ενώ λίγο πριν το τέλος οι φανατικότεροι των φανατικών θεατές – του τραγούδησαν το happy birthday. Στις 2 Οκτωβρίου, μπαίνει αισίως στα 70 του χρόνια.
Τον συνόδευσαν επί σκηνής οι Dominic Miller (κιθάρα), Josh Freese (τύμπανα), Rufus Miller (κιθάρα), Kevon Webster (πλήκτρα), Shane Sager (φυσαρμόνικα), μαζί με τους Melissa Musique, Joe Sumner και Gene Noble (φωνητικά).
Photo Credits: Αφροδίτη Ζαγγανά (shorturl.at/vyQTV)
