«Ένας φίλος ήρθε απόψε απ΄ τα παλιά, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις», θα μπορούσε να ήταν ο υπότιτλος του live streaming από τον Σταυρό του Νότου.
Όπου φίλος, ο Μίλτος Πασχαλίδης και απόψε το βράδυ της Κυριακής. Σωστή η επιλογή της ημέρας και της ώρας (21:00) έτσι και αλλιώς οι μετακινήσεις το βράδυ απαγορεύονται (;) οπότε τι καλύτερο από το να περάσεις το βράδυ σου;
Ο Μίλτος Πασχαλίδης από τους πλέον αγαπητούς τραγουδοποιούς, έδωσε την πρώτη του live streaming, για το 2021, σε έναν γνώριμο για εκείνον χώρο αλλά και για πολλούς από τους φίλους του. Και αυτό βοήθησε να είναι άνετος στις δύο και πλέον ώρες που βρέθηκε επί σκηνής. Ένιωσε μάλιστα τόσο άνετα, ώστε στα γνωστά και αγαπημένα του κομμάτια, χαμήλωνε τη μουσική για να τραγουδήσει το κοινό. Ποιο κοινό όμως; Αυτό φυσικά που βρισκόταν στο σπίτι του ή όπου αλλού τον άκουγε ο καθένας ή η καθεμία από τους 4.500 θεατές που έκοψαν εισιτήριο για να τον δουν ή να τον ακούσουν.
Αλήθεια, μια live streaming πρωτίστως την ακούς ή την βλέπεις; Μα θα μου πείτε το ίδιο δε συμβαίνει είτε με τις συναυλίες είτε με τις μουσικές παραστάσεις; Ναι, αλλά εκεί ο καθένας μας βρίσκεται εκεί «ζωντανά». Με τη φυσική του παρουσία. Ο όποιος δημιουργός παρουσιάζει επί σκηνής τη θέση του, που δεν είναι άλλη από τα τραγούδια του. Οι θεατές από την άλλη συμμετέχουν ή όχι, ανάλογα με την αντίδραση που τους προκαλούν τα τραγούδια, για να φθάσουμε τελικά στη σύνθεση που δεν είναι άλλη από μια διονυσιακή γιορτή που όλοι γίνονται ένα. Κι αυτή η γιορτή είναι απτή. Τη βλέπουν, τη νιώθουν, τη βιώνουν και οι δύο πλευρές.
Με αφορμή την πολύ καλή συναυλία, άψογη θα λέγαμε, του Μίλτου Πασχαλίδη, το βράδυ της Κυριακής, δεν μπορεί παρά να προκύψει μια αμηχανία. Η συμμετοχή για παράδειγμα ήταν προσωπική. Ή για να το πούμε καλύτερα, ιδιωτική. Δεν μπορούσε κανείς μας να ταυτιστεί στον αντίστοιχο βαθμό με το αν βρισκόταν στον Σταυρό του Νότου. Δεν υπήρξε η διά ζώσης επικοινωνία. Η αμηχανία αυτή δεν μπορεί παρά να σε οδηγήσει στη σκέψη ότι σε ανάλογες βραδιές, το δημόσιο συναίσθημα καταργείται και απλώς παρακολουθείς ένα δρώμενο. Μια ακαδημαϊκού τύπου θέαση, που σε κάνει κάποια στιγμή για να συμμετάσχεις είτε να θέλεις να μπεις στην οθόνη της τηλεόρασης, του laptop ή του υπολογιστή – πράγμα αδύνατον – είτε να παραμείνεις αραχτός στον καναπέ. Η αλήθεια είναι πάντως ότι ο Μίλτος Πασχαλίδης, έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να σπάσει αυτόν τον πάγο και ήταν φορές, φορές, που νόμιζες ότι είχε γεννηθεί για live streaming.
Υπερβολές του… κίτρινου Τύπου θα πείτε, αλλά έτσι ήταν. Και λόγω αυτού, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς τι θα γίνει με τη μουσική και τους ανθρώπους της. Είναι δυνατόν να λειτουργήσει και να παραχθεί έργο με τους δημιουργούς σε απόσταση από το κοινό τους; Η καραντίνα δεν έχει δραματικά αποτελέσματα μόνο για την οικονομική επιβίωση όλων όσοι ασχολούνται και ζουν από τη μουσική αλλά δρα ανασταλτικά και στην παραγωγή πρωτότυπου έργου. Έχει όμως και κάτι θετικό. Όσοι βρίσκονται εκτός του τόπου διεξαγωγής της, μπορούν να την παρακολουθήσουν και να χαρούν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Τέλος, όσο δεν γίνονται συναυλίες, μουσικές παραστάσεις κ.ο.κ., ένα μέρος του κοινού κι ενδεχομένως οι μικρότερες ηλικίες, «εκπαιδεύονται» σε μια απόμακρη παρακολούθησή τους. Κονσερβοποιημένη συμμετοχή που, φυσικά, δεν περιορίζεται μόνο στην Τέχνη αλλά περνά υποδόρια σε κάθε κοινωνική δράση.
Όπως και να έχει, η συναυλία της Κυριακής του Μίλτου Πασχαλίδη ήταν αυτό που έπρεπε. Δυνατή και λυτρωτική. Και την επόμενη ας τα πούμε όπως πρέπει. Από κοντά.
Μαζί του η γνωστή παρέα των τελευταίων χρόνων: Θύμιος Παπαδόπουλος (πνευστά), Πάρις Περισυνάκης (λύρα, μαντολίνο, μπουζούκι), Νίκη Γρανά (πιάνο, τραγούδι), Δημήτρης Μουτάφης (μπάσο), Ηλίας Δουμάνης (τύμπανα), Πασχάλης Κολέντσης και Δημήτρης Μπαρλαμάς (ηχοληψία), Μανώλης Μπράτσης (φωτισμοί) και Περικλής Μαθιέλης (σκηνοθεσία).
Φωτογραφία Yannis Margetousakis
