– Μια μπάρα καλέ μου! Τι δεν καταλαβαίνεις; Με έχει διαλύσει αυτός ο δεύτερος εγκλεισμός. Ποιος σου είπε ότι οι αντοχές μου φτάνουν στο τόσο, αντέχουν στο όσο; Μια μπάρα. Και την Amanda Palmer στο πιάνο.
Δεν είμαι αδιάφορος, δεν πονάω λιγότερο απ’ τον καθένα, δεν αγχώνομαι, δεν ανησυχώ παρακάτω από ό,τι όλοι οι έχοντες κρίση, λογική και συναίσθημα τριγύρω μου. Έχω δικούς μου κι εγώ να τρέμω για αυτούς, έχω ανθρώπους που φοβάμαι στο βήχα τους, στον πυρετό τους. Έχω οικείους που το βράχνιασμα της ανάσας τους θα διέλυε τις ταχυκαρδίες μου κι έχω κοντινούς που ο πυρετός τους θα έκαιγε την ψυχραιμία μου. Αλλά…
Αλλά, μου λείπουν αυτά που έκανα πριν και τώρα δεν τα κάνω. Μου λείπουν τόσα που με όριζαν και τώρα έχουν βγει απ’ το βιογραφικό μου. Δε θεωρώ χαμένες τις μέρες ετούτης της χρονιάς, αλλά ρε παιδί μου, δεν είναι κι οι μέρες που θα μπουν στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μου. Πώς να αρκεστώ στο μήνυμα για τη βόλτα μου, πώς να διαπραγματευτώ το χρόνο και την απόσταση της ελευθερίας μου, πώς να ανεχτώ αυτό το «ως τις 9:00»; Κι ακόμη παραπάνω, ακόμη πιο προσωπικά, ακόμη πιο στοχευμένα: πώς να αντέξω τα κλειστά μπαρ;
-Μια μπάρα καλέ μου. Να παραγγέλνουμε δυο ποτά ο καθένας, να πίνουμε, «άγρια ζώα τα χέρια μας» να αγγίζουνε τα χέρια μας, να μαζεύεις εικόνες για ένα κείμενο που θα ‘ρθει και θα ‘χει λέξεις με αλκοόλ και πολλά φωνήεντα και σημεία στίξης τριγύρω απ’ το λαιμό. Να μου ζητάς να φτιάχνω προτάσεις που καταλήγουν σε κτητικά «μου» για να σμίγω τα χείλη μου, για να βλέπεις φιλί σε κάθε τέλος. Να κάνω αυτό που θες, γιατί θέλω να κάνω αυτό που θες. Και στο πιάνο η Amanda Palmer.
Λένε δε θα τελειώσουμε γρήγορα, λένε δεν περιμένουμε θαύμα για να επανέλθουμε στο πριν. Είναι όμως αυτό το θέμα μας; Να επανέλθουμε στο πριν; Ο κόσμος προχωράει όχι μόνο απ’ τις λεωφόρους του αλλά κι απ’ τους χαλικόδρομούς του. Το θέμα, όταν φύγει όλο αυτό, δεν είναι να το ξεχάσουμε, όπως δεν είναι και να κουβαλήσουμε μαζί μας μόνο τις μνήμες απόγνωσης, αλλά να το πάμε παρακάτω. Να εμφανιστούμε στο νέο κόσμο όχι δίχως αγκαλιές, όχι με το φόβο και την εξασφάλιση του 1,5 μέτρου απόστασης, όχι με την ενστικτώδη αποστασιοποίηση, αλλά με την επιλεγμένη αγκαλιά. Με επιλεγμένα αγγίγματα, επιλεγμένους ανθρώπους κοντά μας.
Κι η Amanda Palmer να χτυπάει άγρια τα πλήκτρα. Εμείς στη μπάρα. Κι αυτή να εξηγεί. Πόσο πιο απλό να το κάνει; It’ s as simple as can be!
*Φράσεις και ιδέα του κειμένου απ’ το τραγούδι της Amanda Palmer “Missed me”.
