Παλιά, ρεπορτάζ σήμαινε να πας, να δεις από κοντά. Με τα ματάκια σου. Να τσεκάρεις το κοινό (ποιοι, πόσοι, ηλικίες,) να δεις τον χώρο, να νιώσεις το χειροκρότημα, να πιάσεις το κλίμα. Γίνεται διαφορετικά;
Αμέ! Όλα γίνονται. Η αλήθεια είναι ότι αν με ρωτούσαν κάνα χρόνο πριν αν θα έδινα ραντεβού με την οθόνη του υπολογιστή μου για να δω συναυλία, Κυριακάτικα μόνη μου, με το κρασάκι μου στο πλάι, θα απαντούσα «ναι, ίσως …αν ο Φρανκ Σινάτρα σηκωνόταν από εκεί που είναι».
Σοβαρά τώρα. Επειδή η λέξη αμηχανία είναι το πρώτο που μου έρχεται στο νου όταν μιλώ απ΄ την πλευρά μου (του θεατή), να συμπληρώσω ότι αυτό διαρκεί λίγο, όσο να το πάρεις απόφαση, ότι παρά το ολότελα… κλπ. κλπ. Βέβαια, στην περίπτωση μας, η αμηχανία είχε κι ένα επιπλέον λόγο ύπαρξης: Ήταν (και είναι) πεποίθησή μου ότι και οι δυο καλλιτέχνιδες, πέρα από το εκτόπισμα που έχει η καθεμία τους στο χώρο, το μεγάλο τους ατού είναι η δύναμη τους στο λάιβ (duende όπως λέμε και στα ελληνικά), οπότε τί να περιμένει κανείς στις παρούσες συνθήκες;
Προσωπικά, τη χάρηκα τη συνάντησή τους αυτή στο «Πορεία» –έστω και σ΄ αυτήν την digital μορφή. Περιστοιχισμένες από ένα μικρό και δυναμικό σύνολο μουσικών -που απ ό,τι θυμάμαι ανήκουν στη μόνιμη ομάδα μουσικών της Φριντζήλα (Παναγιώτης Τσεβάς /ακορντεόν και πιάνο, Πέτρος Βαρθακούρης /κοντραμπάσο και Βασίλης Μαντζούκης/τύμπανα), βρήκαν κοινό «πεδίο δράσης» σε ένα πρόγραμμα ανοιχτών οριζόντων -άλλωστε το ρεπερτόριο και των δυο χαρακτηρίζεται από μη συμβατικές διαδρομές- με αφετηρία τους το Reflections (το τραγούδι «Dedication») του Χατζιδάκι.
Αν τις είχε παρακολουθήσει κανείς (εγώ δηλαδή), η ροή δεν τον ξάφνιαζε. Τον ξάφνιαζε, ίσως, το πόσο οι αντιθέσεις των δύο αυτών γυναικών έδεναν σε ένα κοινό αίσθημα που τον ησύχαζε, τον γλύκαινε. «Αφιέρωμα στην τρυφερότητα και στην ευγένεια» είπε η Φριντζήλα, όταν, αφού μίλησε για την νεότερη συνάδελφο της Πολέμη (και την χαρακτήρισε «αδελφή ψυχή»), ακούστηκαν το «Πέρα απ΄ το Θολό Ποτάμι», «Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι» και μετά το «Σαντιάγο» (Θεοδωράκη) -τραγούδι που ενώ δεν ακούγεται τακτικά, η ίδια το επιλέγει στα λάιβ της. Οι αφιερώσεις συνέχισαν εκατέρωθεν, το «Φίλε» του Σπανού «που της ταιριάζει τόσο» (όπως είπε η Φριντζήλα) το είπε η Κατερίνα, το υπέροχο «Μartha» το …παρήγγειλε η Κατερίνα ειδικά για την Μάρθα στον… Τομ Γουέητς. Αφιερώσεις και διαδρομές άλλοτε με το βραζιλιάνικο ταπεραμέντο της νεότερης (απολαυστική πάντα), άλλοτε με τον λυρισμό, το χιούμορ, το …αφρώδες ταπεραμέντο («Vuo Far L΄ Americano» από Φριντζήλα , «Like Mother Like Son» από Πολέμη) που διαθέτουν και οι δύο.
Τελικά, τα πράγματα είναι πιο απλά απ΄ ό,τι πίστευα. Μπορεί τη μέθεξη του πραγματικού live να μην τη φτάσεις, όμως τη χαρά της συνάντησης με πρόσωπα και τραγούδια που σου έχουν λείψει -λόγω covid- θα τη νιώσεις. Και είναι ωραίο αυτό. Γιατί δεν ξυπνάς κάθε πρωί λέγοντας «έχω πολύ καιρό να ακούσω το «Reflections» του Χατζιδάκι ή «πού να είναι τώρα η Φριντζήλα να την ακούσω να λέει το «Γιορόνα» του Βάργας. Όχι βέβαια. Απλά όσο προσαρμοζόμαστε στη νέα «κανονικότητα» που επιβάλει η πανδημία, τόσο συνηθίζουμε την απογυμνωμένη από αποχρώσεις καθημερινότητά μας, μια ρουτίνα που μας ρουφάει αργά και σταθερά στην μέθη της ανοιχτής τηλεόρασης.
Ευγνώμων, λοιπόν, στην ιδέα του Δημήτρη Τάρλοου (ναι… ναι του Τάρλοου ήταν) να φέρει σε επαφή δυο ξεχωριστές καλλιτέχνιδες που η καθεμιά έχει τη δική της σχέση με το «Πορεία». Τελικά, δε χρειάζεται πολλά ταρατατζούμ για να συγκινηθεί κανείς. Και μόνο που σηκώθηκα πρωινιάτικα κι έψαχνα να ξανακούσω το «Βαλς του Ορφέα» της Πολέμη και καπάκι όλο το «Reflections» του Χατζιδάκι, είναι μεγάλη ιστορία.
