«H Εποχή του Θερισμού» - Live stream από το «Vox»

Χάρη Ποντίδα

2 Μαρτίου 2021

Ήταν, όντως, μια exclusive online performance, που όμως κρατήθηκε μακριά από τους εντυπωσιασμούς αλλοτινών (πραγματικών) λάιβ. Ή για να το πω αλλιώς: το οπτικοακουστικό θέαμα που έστησε αυτήν τη φορά το τρίο Ευαγγελάτος, Καραμουρατίδης , Μποφίλιου με τη βοήθεια μιας μεγάλης ομάδας σκηνοθετών, σκηνογράφου , φωτιστών κλπ., ενώ είχε την προετοιμασία και την υποδομή ενός φροντισμένου θεάματος, προσπάθησε να αναδείξει πρωτίστως την εσωτερική λάμψη των πραγμάτων, αφήνοντας στην εξαιρετική ορχήστρα αλλά και στην ίδια την πρωταγωνίστρια (και στο ιδιαιτέρως διακριτικά μακιγιαρισμένο πρόσωπο της) το κύριο βάρος της παράστασης.

Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το live stream «Η Εποχή του Θερισμού» που παρακολουθήσαμε την τελευταία Κυριακή του Φλεβάρη από την σκηνή του Vox, ακολούθησε τη συνήθη τακτική των έντεχνων καλλιτεχνών, να δοκιμάζουν τα νέα τραγούδια ζωντανά και να μετράνε στα παλαμάκια της… πλατείας, κάθε νέο στίχο.

Ο δίσκος αυτός, όμως («Η εποχή του Θερισμού»), γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα του βήματα μέσα στην πανδημία. Μέσα στην αγωνία. Στις ΜΕΘ. Έτυχε τώρα και το πρώτο οργανωμένο μεγάλο διαδικτυακό event που ακολούθησε την κυκλοφορία του -φιλόδοξο event έτσι όπως μας το επικοινώνησαν μέσα από τις πρώτες του αναγγελίες- να συμπίπτει με το ξέσπασμα των σκανδάλων του #me too, σκάνδαλα μεγατόνων που τις τελευταίες ημέρες μονοπωλούν το βλέμμα μας, με αποτέλεσμα να έχει βαρύνει ακόμα περισσότερο η κατάσταση.

Όχι, δε θα ταίριαζε σε μια τέτοια συγκυρία η φαντασμαγορία άλλων εποχών. Ούτε οι ντίβες έχουν θέση εδώ. Οι κομμώσεις. Τα λούσα. Οι υπερβολές. Οπότε, ήταν σοφή η επιλογή του να στηθεί ένα θέαμα δωρικό, εσωστρεφές -όσο αυτό μπορεί να ειπωθεί για μια παράσταση Μποφίλιου- όπου τα χρώματα που επικρατούσαν ήταν τα χακί, τα λαδί, τα ανοιχτά μπεζ -χρώματα των «στολών εργασίας» που μοιράστηκαν σχεδόν όλοι, από την ίδια τη Νατάσσα και τα κορίτσια του φωνητικού συνόλου που συμμετείχαν ενεργά στην παράσταση, έως και τα μέλη της μπάντας .

Δεν είναι τυχαίο που ξεκινάω πρώτα από τα οπτικά ερεθίσματα για να μιλήσω στη συνέχεια για το ηχητικό κομμάτι. Πάντα στις παραστάσεις της, νιώθεις ότι υπάρχει ένα υπόγειο στόρι, ένας βασικός κορμός όπου πάνω εκεί στηρίζεται η «αφήγηση» -άλλοτε το φλερτ με την παλιά Αθήνα και το «ελαφρό», άλλοτε με τις διεθνείς ντίβες των 50΄s κλπ. -αφήγηση η οποία ενδυναμώνεται από το σκηνογραφικό και ενδυματολογικό μέρος της παράστασης.

Αυτή τη φορά, ο κορμός της αφήγησης πρότεινε τα υλικά αλλοτινών εποχών «όπου μέσα από τη σκληρή δουλειά στα χωράφια συνεχιζόταν η επιβίωση»- όπως ακούσαμε από το ηχογραφημένο εισαγωγικό κείμενο που είχε την θέση “καλησπέρας”. Είναι και τα τραγούδια του δίσκου αυτού που σου αφήνουν μια γεύση αποστάγματος ζωής -πιο απλές, πιο βασικές, πιο πρωταρχικές ανθρώπινες αλήθειες και παραδοχές. (Λογικό. Η παρέα είναι μαζί, πάνω από 15ετία. Μεγαλώνουν, ωριμάζουν και, ευτυχώς, ωριμάζουν ωραία…)

Η έναρξη έγινε στις 9 ακριβώς, με τους μουσικούς να παίρνουν θέση πίσω από τα όργανά τους, έχοντας ως φόντο φωτεινά τετράγωνα/φωτογραφιών τυχαίων καθημερινών ανθρώπων. Το τραγούδι «Άπνοια» («Η Εποχή του Θερισμού») και οι στίχοι «ας αρχίσει λίγο να φυσάει να έρθει κανένας σπόρος / να πευκώσουν τα βουνά…», μας έβαλε κατευθείαν στο παιχνίδι με τη Νατάσσα να βγαίνει μέσα από τις φωτογραφίες και να στέκεται στο κέντρο της σκηνής. Χαμογελαστή, χωρίς εισαγωγικό καλησπέρισμα και το φακό να πηγαινοέρχεται και να στέκεται πότε σε εκείνη, πότε στα πρόσωπα ή τα χέρια των μουσικών.

Η «ιστορία» της παράστασης άρχισε να ξεδιπλώνεται, ποντάροντας κυρίως στη θέρμη της ίδιας, αλλά και στη δύναμη των ίδιων των τραγουδιών. Ωραίες ενορχηστρώσεις, ένας κι ένας οι παίχτες της ορχήστρας και μια «κλασσική» Νατάσσα που άλλοτε σε …έλιωνε με τον κοριτσίστικο λυρισμό της, άλλοτε σε φούντωνε με το πάθος και τις ρωμαλέες ερμηνείες της. Σε στιγμές έντονες («Η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει») ή σε τραγούδια που είχαμε τη χαρά να τα ακούσουμε αλλιώς (όπως ο «Λύκος» που μας επεφύλασσε μια ωραία έκπληξη με το ντίσκο «ένδυμα» του), ένιωθες πραγματικά ότι έλειπε η ζεστασιά του χειροκροτήματος, το στροβίλισμα των συναισθημάτων, η «πληρωμή» του ανθρώπου που είναι εκεί πάνω και τα δίνει όλα -μόνη της.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να οργανωθούν στα μέρη μας live stream που να «σπάνε» αυτήν την απόσταση, όμως όπως μπορώ να καταλάβω, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας -κι αυτό αφορά παραγωγούς, καλλιτέχνες, σκηνοθέτες κλπ.- για να αλλάξει η νοοτροπία για το τι σημαίνει live stream, έτσι ώστε να αναδεικνύεται το «ζωντανό» της ιστορίας.

Πέραν αυτού (το ότι δεν ήσουν σίγουρος ότι αυτό που έβλεπες συνέβαινε όντως εκείνη την ώρα) όλα λειτούργησαν ρολόι: o σέρβερ ήταν ευγενέστατος μαζί μας -δεν είχε καθυστερήσεις ή διακοπές- φωτισμοί, ήχος, κινήσεις πάνω στη σκηνή, πλάνα, ντεκόρ, ζουμ ιν και ζουμ άουτ, στήριξαν αυτό το μάλλον «εσωτερικό» one woman show, που πάτησε στην «κλασσική» υποδομή που πρέπει να έχει ένα live είτε είναι live stream είτε όχι: καλοκουρδισμένη μπάντα, ωραίες ενορχηστρώσεις και δυνατή …πρωταγωνίστρια (σκηνοθεσία: Άγγελος Τριανταφύλλου τηλεσκηνοθεσία: Χρήστος Γκίνης).

Έτσι έγινε και στην «Εποχή του Θερισμού». Τα νέα τραγούδια απλώθηκαν μέσα στο πρόγραμμα, ακολουθώντας μια συναισθηματική ροή, σαν ψηφίδες ενός παζλ που δεν είχε κενά, ίσα-ίσα όσο προχωρούσε η ώρα, τόσο «έβλεπες» την πορεία μιας παρέας που αντί να την γεράσει ο χρόνος, να την σκληρύνει ή να την αποπροσανατολίσει, αντίθετα της χάριζε μια ωραία ωριμότητα -το βλέπεις αυτό και στους στίχους του Ευαγγελάτου.

Τραγούδια και επιτυχίες από το σύνολο της πορείας τους: «Δεμένη», «Οι Μέρες του Φωτός», «Βαβέλ», «Κοίτα Εγώ», «Το Μέτρημα». Εξαιρετική στιγμή και ωραία ανάσα η μακριά εισαγωγή του Άρη Ζέρβα (τσέλο) στο «Σ’ έχω βρει και σε χάνω», αίσθημα που κρατήθηκε και με τα δύο επόμενα κομμάτια, «Ιθάκη» από τον νέο δίσκο και το διαχρονικό «Εν Λευκώ», όταν πλέον οδεύαμε προς το φινάλε.

Κοντά στις 10.40, το κορίτσι με τη χακί φόρμα, στητό, χαμογελαστό σαν έφηβη σε σχολική γιορτή, μας είπε το «Αν ήταν όλα δίκαια» (από τον νέο δίσκο) τραγούδι ανοιχτής ματιάς και αισιοδοξίας, ό,τι πρέπει για να μπει τέλος (επιτέλους) στον μακρύ δύσκολο χειμώνα και να πάμε με την άνοιξη στο πλευρό μας για ύπνο.

Γενικά, τη χάρηκα την ιστορία της Εποχής του Θερισμού -χαίρομαι για αυτή την παρέα γενικότερα -αν και δεν αυταπατώμαι πλέον για τα καλούδια των νέων τεχνολογιών. Καλά είναι τα live stream αλλά ας ελπίσουμε να τα θυμόμαστε κάποτε και να φτύνουμε τον κόρφο μας.