Με δυσκολία κάθισα αυτή την φορά. Γιατί ομολογώ ότι το αίσθημα «άντε παιδιά να τελειώνουμε με αυτές τις αηδίες του streaming, να ανοίξει η αγορά να χαρούμε κανένα λάιβ κανονικά» έχει γίνει πολύ πιεστικό τελευταία. Κι όσο οδεύουμε προς το φινάλε βγαίνει κι ένας θυμός περίεργος και μια κούραση. Μαζί και μια ενοχή που τολμάμε και γκρινιάζουμε – ενώ κάποιοι άλλοι…
Τέλος πάντων υπήρχε κι ένας λόγος σοβαρός να καθίσω. Γιατί η Αγγελική Τουμπανάκη μαζί με δυο τρία ακόμα ονόματα της γενιάς των σημερινών καλλιτεχνών των ήντα (και αντα), έγιναν πολλές φορές η αιτία τα τελευταία χρόνια να βγω από την λούπα ανάλογων σκέψεων. Κάτι σε αντικαταθλιπτικό που μάλιστα διαρκεί και την επόμενη μέρα.
Φωτογραφία: Ελευθερία Άνθη
Live Streaming από το Half Note. Βλέποντας την λοιπόν εκ νέου μετά από κάμποσο καιρό, διαπιστώνω πόσο της πάει ο φακός. Και ο φακός. Περιστοιχισμένη από μια ομάδα μουσικών/συνοδοιπόρων –Θάνος Σταυρίδης ακορντεόν/πλήκτρα, Απόστολος Καλτσάς μπάσο, Γρηγόρης Ντάνης κιθάρα, Ηλίας Δουμάνης τύμπανα – νιώθεις αμέσως ότι πρόκειται για καλλιτέχνιδα που γεμίζει την σκηνή.
Πρόσωπο, χέρια, λίκνισμα, τα πάντα όλα, τραγουδούν μαζί της. Φωνή που την «πλάθει» και την πάει όπου θέλει. Και η σκηνή βέβαια το «σπίτι» της. Και κάτι ακόμα: Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει κοινό, από κάτω, βλέπεις ότι όλη η μπάντα μπαίνει σε τριπ, ότι το χαίρονται έτσι κι αλλιώς -ίσως γιατί η δίψα για το ξανασμίξιμο πάνω στην σκηνή βγαίνει σε ηλεκτρισμό στεφανωμένο με πολλά θετικά πρόσημα.
To πρόγραμμα άλλωστε -«Crossovers»- είναι το πεδίο τους. Από το Balkan Gypsy “Djelem Djelem” με το οποίο άνοιξε το πρόγραμμα έως το Suzan του Λέοναρντ Κοέν. Και από την τζαζ διασκευή του Sodade της Τσεζάρια Εβόρα, στην Λατινική Αμερική του Roberto Cantoral.
Μεγάλο ταξίδι με πολλές στάσεις. Από την εβραϊκή παράδοση Ladino σε βραζιλιάνικη σάμπα και από εκεί επιστροφή στα πάτρια, με το «Φορτίνο Σαμάνο» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το «Ποιος τη Ζωή μου Κυνηγά» του Μίκη Θεοδωράκη «Τα τραγούδια μου τα αμερικάνικα» του Ορφέα Περίδη, «Το καλοκαίρι θα ρθει» του Φοίβου Δεληβοριά αλλά και το νέο κομμάτι της (γραμμένο μαζί με τον Απόστολο Καλτσά) «Βουτιά στα ανοιχτά» που ακούσαμε λάιβ πρώτη φορά.
Δεν ξέρω να μετράω ποσοστώσεις, αλλά νομίζω ότι ειδικά αυτή την φορά, η ροή έκλεινε αρκετά προς το ελληνόφωνο ρεπερτόριο που όμως διόλου σε έβγαζε από την ηλεκτροτζαζ κατεύθυνση της μπάντας που κεντούσε την κάθε διασκευή. Και βέβαια του σίφωνα Αγγελική που ανασύροντας όλες της τις τεχνικές (βοκαλισμούς, μπιτ μποξ κλπ) την βόκαλ τζαζ παιδεία της αλλά και το δυνατό της performing ταλέντο ολοκλήρωνε το έργο με τρόπο μοναδικό. Για άλλη μια φορά antidepressant –και μακριά από μας όλα τα κακά..
Είναι σίγουρο ότι κάποτε θα ακούω περι live streaming και –όσον αφορά την μουσική τουλάχιστον- θα παίρνω φόρα και θα τρέχω απ την άλλη. Όμως καμιά φορά, σε κάποια περίσταση, μόνο θετικό είναι το πρόσημο. Αντε και απο κοντά σε λίγο..
